Bewogen afscheid met een heel bijzonder gevoel
Vandaag vindt de uitvaart van een lotgenote van Marijke, tevens Patient Advocate bij de Borstkanker Vereniging Nederland en net als Marijke lid van de Expertgroep uitgezaaide borstkanker, plaats en dat zorgt er voor dat ik heel vroeg wakker ben –blijkbaar heeft een en ander on(der)bewust toch zijn weerslag op mij 
– en rond 6:00 uur al met Charlie op straat loop.
De uitvaart wordt gehouden in Kasteel de Hooghenweerth in Maastricht en we vertrekken rond de klok van 10:00 uur en we komen om 11:45 uur bij het kasteel aan.
Als ik het parkeerterrein op rijd, zien we een doedelzakspeler, maar ook een aantal jonge jongens, die zo van de Love Boat weg gelopen zouden kunnen kunnen, waarop Marijke zegt: “Er zal ook wel een bruiloft zijn”, maar ik denk van niet, want hoewel vreugde en verdriet vaak hand in hand gaan, lijkt me een uitvaart én een huwelijk op een dergelijke, niet extreem grote locatie, niet aan de orde.
Doedelzak muziek, emotioneert mij op voorhand en als de doedelzakspeler wat klanken uit de doedelzak tovert en de trommelaar zijn dodenmars trommelt, springen de tranen al in mijn ogen; dat belooft wat voor straks 
.
Bij de ingang krijgen we een kaart en dat blijkt een soort van draaiboek te zijn.
We tekenen het condoleanceregister en lopen dan door naar de tuin aan de achterzijde. Het is een prachtige zonnige dag geworden; jammer dat deze dag een schaduwzijde kent.
We lopen naar de voorzijde van het kasteel, waar je een prachtig uitzicht over de Maas hebt.
We praten nog even met Lieke Steinmeijer, directeur Landelijk bureau van de BVN; zij zal straks ook een toespraak houden en dan is het inmiddels tijd om een plekje te gaan zoeken in de zaal.
Als iedereen zit, komt de spierwitte lijkauto voorrijden en wordt de kist door 6 jongens, die in onberispelijk wit zijn gekleed, naar binnen gedragen, terwijl de doedelzakspeler en de trommelaar hun indringende klanken ten toon spreiden.
Na een korte introductie door de uitvaartverzorger, spreekt Wouter Josso, Manager International Business and Management Studies bij Fontys, waar Thea docent was.
Daarna volgt Lieke Steinmeier namens de BVN en het verhaal dat zij vertelt, zou een-op-een over Marijke kunnen gaan; je kunt als iets nog moet plaats vinden, natuurlijk niet spreken van een déjà vu, maar dat gevoel roept het bij mij wel op 
.
Hierna volgens toespraken en/of gedachtes aan de moeder die Thea was en aan de partner die Thea was en dat geeft een beeld van een bijzonder warm mens, die nog meer met anderen begaan was, dan met zich zelf en ook hier veel overeenkomsten met Marijke. Ik begrijp steeds beter waarom Marijke en Thea het samen zo goed met elkaar konden vinden.
Nadat het nummer Der Monde van Carl Orf is afgelopen, staat iedereen op en applaudisseert; een staande ovatie bij het einde van het “theater van het leven”.
Iedereen verlaat de zaal en buiten is er een informeel samenzijn; er wordt niet gecondoleerd, maar de kinderen, partner, moeder en zus van Thea wordt veerkracht, sterkte en dergelijke gewenst.
Onder het genot van een hapje en een drankje spreken we met een aantal dames van de BVN, afdeling Limburg en ook met de zus van Thea, waarmee Marijke de afgelopen week al een paar keer contact heeft gehad.
Thea heeft samen met Prof.dr. V.C.G. Tjan – Heijnen, een Congres over uitgezaaide borstkanker georganiseerd dat eerst in april 2017 gehouden zou worden, maar dat uiteindelijk op 28 oktober 2017 in het MUMC+ in Maastricht gehouden zal worden; Thea kan er helaas zelf niet meer bij zijn, maar haar partner, de kinderen, haar moeder en haar zus, zijn uitgenodigd en er zal die dag extra aandacht aan haar worden geschonken; het was nota bene haar trouwdag 
. Marijke en ik zullen er dan ook bij zijn en wij hebben er alvast een lang weekend Maastricht aan gekoppeld.
Het is even na 15:00 uur als we afscheid nemen. We maken van de gelegenheid gebruik om bij de prachtige letter L O V E een foto te maken.
Lieke is vervolgens zo aardig om van ons samen een aantal foto’s te maken.
Het was een verrassend afscheid met voor mij veel herkenning van de wensen van Marijke en ik heb dus even in de toekomst mogen kijken, een soort van “omgekeerde déjà vu”; nu maar hopen dat deze toekomst nog ver weg is.
In pace requiescant Thea Thuijls (Vertaling uit het Latijn: Rust zacht Thea Thuijls).
. “Ja maar dat is niet volgens ons protocol”; jammer dan. “Er zijn geen aderen meer om te prikken; waarom denk je dat er al ruim één jaar een PAC in haar lijf zit”?
. Ik hoef het prijsverschil niet te betalen en dat is natuurlijk helemaal prima service.
. Vanaf Orange is het niet alleen droog, maar de temperatuur ligt er rond de 28 graden en dat spreekt ons meer aan 
.
.
Recente reacties