Tag: Uitzaaiingen

Dagje doolhof, maar de uitgang niet gevonden…

Vandaag staat ons een lange dag in de Daniël den Hoed kliniek te wachten en om dat er ook gewerkt moet worden, zit ik al voor 6:00 uur achter mijn laptop.

We vertrekken even na 9:00 uur richting Rotterdam, waar ik Marijke bij de ingang afzet, waarna ik een stukje terug rijd en de auto op een vrije plek voor invaliden kan parkeren. Als ik bij het ziekenhuis aankom, is Marijke al weg voor de ECG (hartfilmpje) die gemaakt moet worden. Als zij een paar minuten later terug komt, lopen we samen naar de dagbehandeling, waar Marijke zich aanmeldt.

IMG_0301IMG_0303

De PAC wordt aangeprikt en daarna wordt een aantal buisjes bloed afgenomen. Dit is noodzakelijk om aan de hand van de bloedwaardes te kunnen beoordelen of Marijke vandaag, de eerder  voor maandag 20 november 2017 geplande en toen uitgestelde, chemo kan krijgen.

IMG_0306

Hierna meldt Marijke zich bij de afdeling Radiologie en wordt zij doorverwezen naar MRI en die afdeling bevindt zich in de kelder.

IMG_0307IMG_0308

Nadat Marijke op de bel heeft gedrukt, wordt ze vrij snel daarna voor de MRI opgehaald.

IMG_0312

Het is 11:45 uur als ze klaar is en we gaan naar boven, waar we in het restaurant een broodje eten. Marijke kiest voor een broodje oude kaas en ik neem een soort van panini met roomkaas, zalm en ei.

IMG_0313IMG_0315

De afspraak bij dr. Jager staat voor 12:20 uur gepland, maar dat wordt ook deze keer niet gehaald Lachende emoticon met rollende ogen.

IMG_0318IMG_0317

Het is uiteindelijk bijna 13:00 uur als we naar binnen mogen. Nadat dr. Jager een aantal vragen heeft gesteld met betrekking tot hoe Marijke zich nu voelt, onderwerpt zij haar aan een onderzoek, waarbij zij met name kijkt naar de streek rondom de lies, waar Marijke sinds enkele dagen last van heeft.

Als Marijke, liggend op de onderzoekstafel, vraagt of de chemo vandaag door kan gaan, antwoordt dr. Jager: “Laten we eerst terug aan mijn bureau gaan zitten, dat praat makkelijker”. De bloedwaardes zijn goed en de leverwaardes zijn zelfs naar beneden gegaan en dat is reden om met de chemo door te gaan, maar…….

Dr. Jager heeft de MRI gezien en “die is niet goed; er is sprake van enorme groei van uitzaaiingen in de hersenen” Bedroefde emoticon. Nu komt die mededeling niet helemaal als een verrassing, maar niettemin, worden we met de neus nu wel heel nadrukkelijk op de spreekwoordelijke feiten gedrukt.

Dr. Jager wil nog even overleggen met de radioloog, dr. Swaak of het misschien nog mogelijk is om iets met bestraling te doen, maar zij denkt zelf dat dit eigenlijk geen optie meer is.

Omdat ze dr. Swaak niet aan de telefoon krijgt, stelt ze voor dat wij tot 14:00 uur ons eigen plan trekken en dan via balie B een nummertje halen en als zij dan dr. Swaak gesproken heeft, roept ze ons tussendoor even naar binnen.

Marijke heeft wat “huiswerk” van de BVN meegenomen en ik mijn werk laptop en zo komen we de tijd wel door.

IMG_0310IMG_0324

We melden ons om 14:00 uur bij balie B en gaan dan weer in de wachtkamer zitten, waar we na ongeveer een uur door dr. Jager naar binnen worden geroepen. Dr. Swaak heeft aangegeven dat het theoretisch mogelijk is om nogmaals te bestralen, maar omdat de impact van de vorige bestraling nog dagelijks merkbaar is, is het risico van vroegtijdige dementie meer dan reëel en dan denkt men aan 1-2 maanden waarna dit al zal gaan optreden. Marijke hoeft er niet lang over na te denken dat dit geen optie is.

Dr. Jager stelt voor om de voor vandaag geplande chemo doorgang te laten vinden en dan donderdag 30 november 2017 een echo of scan van de lies en buik te laten maken en eventueel weer chemo te geven. Zij hoopt dat de chemo, die dus wel werkt, ook iets doet voor de uitzaaiingen in de hersenen. Mocht dat niet het geval zijn, dan zijn er verder geen behandelmethodes meer Bedroefde emoticon.

Het is 15:15 uur als we ons weer bij de dagbehandeling melden, waar we natuurlijk eerst moeten wachten tot de chemo ook daadwerkelijk beschikbaar is.

Tijdens het wachten, komt oncologisch verpleegkundige, Paola Veenstra nog even informeren naar de stand van zaken en zij regelt gelijk dat Marijke alvast op de iets meer comfortabele behandelstoel mag gaan zitten.

IMG_0328IMG_0327

Even na 16:00 uur is de chemo er en nadat eerst is voorgespoeld, wordt deze toegediend. Als alles is door gelopen, wordt nagespoeld en kan de naald verwijderd worden. Het is dan al 16:40 uur.

IMG_0335

Als we bij het Vaanplein zijn, is het inmiddels 17:00 uur en valt de avond langzaam in. Het verkeer rijdt langzaam, maar blijft wel rijden.

IMG_0336

We zijn om 18:00 uur thuis, waar ik gelijk Charlie uitlaat, zodat hij ook kan eten.

Blijkbaar had ik met mijn gedicht over tijd, een voorgevoel. We weten niet hoeveel tijd Marijke nog heeft (gelukkig maar, want dat lijkt me een extra last Denkende emoticon) en ook niet of die tijd nog voldoende kwaliteit biedt, maar we blijven vol goede moed de dag(en) plukken.

Leven op een ijsschots

We weten allemaal dat de poolkappen aan het smelten zijn, terwijl het daarnaast ook nog eens zo is dat, mogelijk door de opwarming van de aarde, het proces zich gaandeweg lijkt te versnellen. Slechts weinigen staan er bij stil dat dit proces elke dag gaande is, nooit meer zal stoppen en onomkeerbaar is en dat er dus een moment komt, dat er geen poolkappen meer zijn. Hoe lang dat proces duurt, weet niemand en slechts een kleine groep mensen die het milieu een warm hart toedraagt, is hier dagelijks mee bezig.

IJsschots

Als je te horen krijgt dat de poolkappen smelten en er over een x-aantal jaar niet meer zullen zijn, schrik je in eerste instantie, maar dan wuif je het vervolgens weg. Het poolijs is immers een enorme massa, dat zat wel niet zo een vaart lopen.

Als er dan vervolgens een grote scheur ontstaat en er een deel van de pool dreigt af te breken en als een soort van groot ijsblok in zee zal komen te drijven, staan we daar ook weer even bij stil, we doneren misschien iets aan Greenpeace en dan gaat het leven weer gewoon verder.

Uiteindelijk brokkelt het ijs steeds verder af en doordat de temperatuur oploopt, smelt het ook nog eens sneller en resteert er steeds minder. Ook nu weer staat een groep mensen hier nadrukkelijk bij stil, wordt er weer een milieuconferentie gehouden, worden er wereldwijde verdragen gesloten en gaan we weer gewoon verder met het leven van alle dag.

Wie echter op die ijsschots leeft, zoals bijvoorbeeld de ijsbeer, ziet zijn woonomgeving dagelijks verder afbrokkelen, tot er een moment komt, dat er geen sprake meer is van een ijsschots en de ijsbeer verdwijnt in het water. Hij gaat niet onmiddellijk dood, want hij kan nog een tijdje blijven zwemmen, maar uiteindelijk zal zijn lichaam het door alle inspanningen opgeven en verdwijnt de ijsbeer voorgoed onder water en zal hij dood gaan.

Als je het bericht kreeg dat er op de scan die in “de bus” gemaakt was, iets verdachts te zien is, schrik je, maar denk je al snel dat het allemaal wel mee zal vallen.

Als dan vervolgens vast staat dat er wel degelijk sprake is van kwaadaardige cellen, wordt er geopereerd, wordt chemo gegeven en ga je er vanuit dat de situatie na deze behandeling, weer onder controle is.

Dan ontstaan er echter opnieuw klachten, word je bestraald en krijg je medicatie en weer denk je, dat je daarmee voldoende hebt gedaan en dat het uiteindelijk allemaal is meegevallen.

Maar dan blijkt dat er sprake is van uitzaaiingen en is het proces ineens onomkeerbaar geworden en zitten de kankercellen in steeds meer essentiële organen en weet je dat er geen kans meer is om te genezen is. Als het moment daar is, zul je lijdzaam moeten toezien dat er niets meer aan gedaan kan worden en dan gaat het proces vervolgens steeds sneller.

Familie, vrienden, bekenden en collega’s leven allemaal met je mee en steunen je, maar hun leven gaat nadat moment van aandacht gewoon weer verder (en dat is natuurlijk alleen maar goed), maar als je, net zoals de ijsbeer ziet de ijsschots waar je op leeft, langzaam verder afbrokkelt en het voor je gevoel steeds warmer wordt, realiseer je je, dat er een moment komt, dat je moet gaan zwemmen en vervolgens merk je dat het zwemmen niet meer lukt, niet omdat je niet meer wilt, maar simpelweg omdat je lichaam op is Bedroefde emoticon.

Carpe Diem

Vandaag horen we de uitslag van de CT-scan die vorige week is gemaakt en dat blijft altijd een spannend moment. Marijke moet om 14:10 uur bloed laten afnemen en krijgt aansluitend een infuus met het botversterkend middel Zometa.

We zijn keurig op tijd en als ik ons bij de dagbehandeling heb aangemeld, begint het wachten en het duurt uiteindelijk bijna een uur, voordat Marijke naar binnen mag en dan te bedenken dat men tegenwoordig uitsluitend op afspraak werkt, zodat je niet (lang) hoeft te wachten Wie, ik?.

IMG_1089        IMG_1090

Omdat de afspraak bij dr. Jager om 15:10 uur is en we te laat dreigen te komen, meld ik Marijke vast aan en krijg nummer C604 mee. Ik meld Marijke nog even dat ik dan maar vast bij kamer B3 ga wachten.

IMG_1092IMG_1093

Het is uiteindelijk bijna 15:20 uur als Marijke zo ver is; het infuus met de Zometa is in elk geval aangesloten, dus dat scheelt straks weer Knipogende emoticon. Dr. Jager heeft geen patiënt binnen, maar is blijkbaar nog even bezig.

IMG_1094

Als ze ons uiteindelijk binnenroept, kijkt ze niet echt blij en dat geeft elke keer weer te denken: “Het zal deze keer dus wel geen goed nieuws zijn” Verwarde emoticon. Nadat ze ons beiden een hand heeft gegeven, valt ze met de spreekwoordelijke deur in huis: “De CT-scan geeft aan dat er ten opzichte van de vorige keer, sprake is van enige afname van de uitzaaiingen in de lever” Verraste emoticon Wie, ik? Pfffffff Lachend over de vloer rollen Lachend over de vloer rollen Lachend over de vloer rollen. “Er is echter op een andere plek een klein vlekje te zien en dat was er eerder niet; ik weet niet goed wat ik daar van moet denken”. Dat is natuurlijk vreemd, want als er bij de bekende uitzaaiingen geen sprake is van groei, maar zelfs van kleine afname, kan het natuurlijk niet zo zijn, dat het een paar centimeter verder op leidt tot groei Verraste emoticon. Dr. Jager is echter van mening dat we er maar niet te veel achter moeten zoeken, want blijkbaar doet de Capecitabine nog steeds haar werk.

Ze wil nog even naar Marijke haar handen en voeten kijken en als ze haar voeten ziet, hoor ik haar zeggen: “U vindt dat het wel meevalt, maar ik vindt dit best wel ernstig”. Besloten wordt dat Marijke ‘gewoon’ verder gaat met de Capecitabine, 5 tabletten per dag, gedurende 2 weken en dan een week rust, maar dat de rustperiode na aankomende donderdag, eenmalig 2 weken wordt.

Dit betekent dat er op 27 december 2016 nog bloed geprikt zal worden en evenzo in januari, februari en maart 2017. Op 23 februari 2017 zal opnieuw een CT-scan gemaakt worden en deze zal dan op 2 maart 2017 met dr. Jager besproken worden.

Het is inmiddels 16:00 uur, als het infuus en de aansluiting op de PAC verwijderd kunnen worden.

IMG_1097       IMG_1096

Omdat er veel geregeld moet worden met betrekking tot de vervolgafspraken, duurt het nog ruim 20 minuten, voordat we naar huis kunnen.

IMG_1098

We zijn het er beiden over eens, dat mijn “Liefde is…..” van vanochtend over relativeren, een schot in de roos was. We gaan tevreden naar huis. Carpe Diem Verhitte emoticon.

Spoedafspraak bij de neuro-oncoloog

IMG_0104Omdat Marijke vreselijk veel pijn heeft in haar rug en haar heup en zelfs de voorgeschreven hoeveelheid morfine niet meer afdoende is, heeft de oncologieverpleegkundige, Paola Veenstra, voor vandaag om 13:30 uur, een spoedafspraak geregeld bij de neuro-oncoloog, dr. Walter Taal.

Elke keer dat Marijke met een nieuwe klachten kwam, was er sprake van uitzaaiingen en we zijn er beiden van overtuigd dat dit nu niet anders zal zijn Verwarde emoticon.

We nemen plaats in de wachtkamer en moeten een minuut of 10 wachten.

IMG_0105

Om 13:40 uur mogen we naar binnen, waar dr. Taal nog even de hele voorgeschiedenis de revue laat passeren. Hij laat Marijke, in verband met de klachten van het verlies aan evenwicht en het wankele lopen, wat testjes doen en die lijken erg veel op de testjes die de Amerikaanse politie doet, als er een vermoeden bestaat dat een bestuurder dronken is. Als de situatie niet zo beladen zou zijn, is het best wel lachwekkend om te zien Wie, ik?.

Hierna volgt wat duw en trekwerk en ik hoor Marijke gewoontegetrouw zeggen dat het allemaal wel meevalt, maar als hij op een aantal plekjes op de heup drukt, gilt ze het uit van de pijn Huilende emoticon.

Dr. Taal is van mening dat een aantal klachten, zoals het verlies van evenwicht en het daar aan gekoppelde, wankele lopen, mogelijk het gevolg kan zijn van de bestralingen die Marijke eind vorig jaar en in mei van dit jaar, heeft ondergaan Verwarde emoticon.

Verder denkt hij dat de rug- en heupklachten waarschijnlijk uitzaaiingen zijn, maar om daar meer over te kunnen zeggen, wil hij de CT-scan, die op 5 oktober 2016 gemaakt zal worden, even afwachten.

Er wordt voor donderdag 6 oktober 2016 een belafspraak gemaakt en Marijke krijgt het advies om de langdurende Oxycodon, die ze nu 2 maal daags slikt, op te hogen naar 3 keer op een dag en dan tussendoor de kortdurende te slikken. Na enige aarzeling –ze wil er, ondanks, alle adviezen, eigenlijk niet aan en dat moeten we respecteren, vind ik- geeft ze aan, dit te zullen gaan doen.

Om 14:15 uur, stappen we in de auto en 45 minuten later zijn we thuis.

Binnen een paar uur van de hemel in de hel

Vandaag wordt de trial AMG 232 officieel beëindigd en moet Marijke om 10:10 uur bij de researchverpleegkundige zijn. Zoals tegenwoordig bijna elke keer als we naar Rotterdam rijden, is ook nu de brug weer open.

IMG_6290IMG_6289

Marijke meldt zich eerst bij de dagbehandeling, waar de PAC aangeprikt zal worden om een aantal buisjes bloed af te kunnen nemen, terwijl ik de auto ga parkeren.

IMG_6293IMG_6295

IMG_6297IMG_6296

Daarna staat er nog een afspraak bij de researcharts op het programma en zij geeft aan dat als Marijke met de morfine de pijn onder controle heeft, zij geen aanleiding ziet dat wij niet met vakantie naar de Provence zouden kunnen gaan. Zij maakt een afspraak voor Marijke bij dr. Jager voor ná onze vakantie en geeft Marijke voldoende morfine en Movicolon mee om de vakantie mee door te komen; dat is een onverwachte meevaller; we hadden niet gedacht dat we nog voor ruim 3 weken naar Zuid Frankrijk zouden kunnen gaan.

IMG_6299        IMG_6300

Terwijl Marijke bij Balie B de afspraak met dr. Jager laat vastleggen, ga ik vast naar de apotheek, waar ik terloops ook nog even de nummertjes automaat repareer (kwamen geen bonnetjes meer uit).

IMG_6301                IMG_6306

Als Marijke haar medicatie heeft gekregen, is het uiteindelijk al weer na 12:00 uur en kunnen we naar huis.

Terwijl ik weer aan het werk ga, schrijft Marijke op haar blog dat we toch nog op onze geplande vakantie naar de Provence kunnen en daarna gaat ze in de caravan alvast het bed opmaken, waarna ze begint aan haar boodschappenlijstje. Het vooruitzicht van zon en temperaturen van 28 tot 30 graden spreekt ons beiden aan Verhitte emoticon.

Het is 17:45 uur als de telefoon gaat; op het scherm staat “onbekend nummer” en dan neem ik alleen op met “goedenavond”. Het blijkt iemand van het Erasmus MC te zijn, die Marijke graag wil spreken.

Tijdens het gesprek zie ik aan Marijke haar gezicht, dat er iets niet goed is Verwarde emoticon, maar ik heb op dat moment nog geen idee wie ze aan de telefoon heeft. Ik begrijp wel dat de vakantie in elk geval (nu) niet door kan gaan (Als Marijke dat wil, kan ze natuurlijk gaan en staan waar ze wil, maar  dat doet nu even niet ter zake).

Marijke blijkt dr. Jager aan de telefoon te hebben gehad en die heeft haar angst uitgesproken over het feit dat de uitzaaiingen in de lever nu ook ineens hard groeien en zij adviseert om zo snel mogelijk een CT-scan te laten maken, waarna met chemo gestart kan worden; wachten tot na de vakantie, is wat haar betreft geen optie en dat is even een hele vieze tegenvaller en dan hebben we het niet over de vakantie Bedroefde emoticon.

En voor de tweede keer binnen ruim 48 uur, wordt er een traantje weg gepinkt in huize Vorstermans Huilende emoticon.

Een dag die slecht begon en nog slechter eindigde

Vandaag wordt een lange dag in de Daniël den Hoed kliniek, want Marijke heeft om 10:30 uur eerst een afspraak met de researchverpleegkundige, daarna moet er bloed worden afgenomen en heeft zij een gesprek met de researcharts.

Vanmiddag volgt dan nog een MRI-scan en daarna nog een gesprek met de neuroloog. De verwachting is dat we pas tegen 15:30 uur naar huis kunnen.

Ik laat om 9:15 uur nog even de hond uit en als ik terug ben, trek ik mijn vest aan, want het is werkelijk erg koud buiten. Als ik het alarm heb aangezet en de deur achter me sluit, realiseer ik me bijna tegelijkertijd, dat mijn (auto)sleutels nog in mijn jas zitten en die hangt dus aan de kapstok.

Gelukkig zijn er 3 buren, die allemaal een huissleutel van ons hebben, maar dat zal je net zien, die zijn dus allemaal niet thuis Verwarde emoticon.

Marijke probeert eerst buurvrouw Hannie, want haar auto staat op de oprit, maar zij doet niet open. Ik probeer daarna buurvrouw Mathilde, die in het Bravis Ziekenhuis in Bergen op Zoom werkt, te bellen, maar zij neemt de telefoon niet op. Tot slot probeer ik buurvrouw Ursula, die bij een huisarts in Bergen op Zoom werkt en zij geeft aan dat hun dochter thuis is, maar dat die waarschijnlijk nog slaapt en de bel niet hoort, maar ze zal haar zwager René bellen, want die heeft weer een huissleutel van hun huis.

Niet veel later, komt René de straat in rijden en kunnen we met de sleutel van de buren, ons huis weer in. “Beter een goede buur dan een verre vriend”, prachtig in de praktijk gebracht

IMG_5488       IMG_5489

Het is bijna 9:50 uur als we eindelijk op weg kunnen en omdat het vrij rustig is onderweg, komen we uiteindelijk net voor 10:30 uur bij het ziekenhuis. Ik zet Marijke bij de hoofdingang af en ga dan op mijn gemak de auto parkeren.

Omdat Marijke nog even moet wachten, loop ik met haar patiënten pas vast naar het behandelcentrum om haar aan te melden. Marijke mag, als ik weer terug ben,bijna gelijk naar binnen, waar weer 3 keer een ECG gemaakt wordt.

IMG_5492               IMG_5493

Bij het behandelcentrum is Paola al naar Marijke op zoek en ze vraagt mij om bij het laboratorium even de buisjes op te halen. Als ik daar aankom en om de buisjes vraag, zegt de dame achter de balie dat er geen buisjes meer gegeven worden, waarop ik aangeef dat Marijke via de PAC wordt aangeprikt en dan krijg ik de buisjes gewoon mee Verlegen emoticon.

IMG_5494      IMG_5497

IMG_5496

Het afnemen van in totaal 8 buisjes bloed gaat bijzonder snel, waarna we naar de volgende afspraak kunnen bij dr. de Jong.

IMG_5500        IMG_5499

Dr. de Jong heeft goed nieuws want er is, binnen de marges die men hanteert, geen sprake van groei en dat ontlokt mij weer om te zeggen dat hetgeen je nu te horen krijgt, over 5 minuten weer anders kan zijn en dat wordt door dr. de Jong beaamt.

Marijke heeft in haar medical portal, duur woord voor toegang tot haar digitale patiënten dossier gezien, dat ze bij een calamiteit, afziet van reanimatie en dat klopt niet. De dokter legt uit dat dit alleen maar geldt binnen het Erasmus MC en de daaraan gelieerde andere ziekenhuizen, zoals de Daniel den Hoed en dat als er sprake is van een situatie, waarin gereanimeerd moet worden, het dan eigenlijk sowieso hopeloos is. Er zal te allen tijden beademt worden en zo nodig zal Marijke op de Intensive Care behandeld worden, maar ze zal het veranderen.

Nadat we nieuwe afspraken hebben gemaakt voor dinsdag 17 mei 2016, gaan we ook gelijk de medicatie bij de apotheek ophalen.

IMG_5501IMG_5502

Omdat Marijke voor de scan niet mag eten en ook 2 uur voor de inname van de medicatie, nuchter moet zijn, neem ik ook geen broodje en gaan we in de wachtkamer zitten wachten tot de MRI gemaakt kan worden. Tussendoor probeert Marijke of de medicatie van de Trial inmiddels beschikbaar is, maar dat is niet zo en dus voorlopig nog niet eten Verwarde emoticon.

IMG_5503        IMG_5504

Het is bijna 14:00 uur als Marijke zich gaat melden voorde MRI en we zijn net gaan zitten, als ze wordt geroepen. |Ze is binnen een half uur terug en dan kan op het behandelcentrum de PAC worden losgekoppeld. Ik ga ondertussen naar het restaurant, waar ik de 2 laatste broodjes koop. Een bruin broodje oude kaas voor Marijke en een flatbread met spek en geitenkaas voor mij.

IMG_5505       IMG_5506

De afspraak met de assistente van de neuroloog, dr. de Laat, is om 15:10 uur, maar als we om 15:45 uur nog steeds niet naar binnen zijn geroepen, ga ik bij de balie vragen of zij weten hoe het er mee staat en daar wordt mij verzekerd dat ze er echt nog zit en dat ze middels een pop-up schermpje weet dat er nog 2 mensen wachten.

Marijke besluit om dan eindelijk haar broodje op te eten; zij heeft na 8:30 uur helemaal niks meer gegeten.

IMG_5508IMG_5512

Als we uiteindelijk tegen 16:00 uur naar binnen mogen, valt ze gelijk met de deur in huis; het is niet goed. De eerder zichtbare uitzaaiingen in de hersenen zijn gegroeid en er zijn ook nieuwe plekjes ontdekt Bedroefde emoticon. Dat hadden we allebei niet verwacht; in elk geval niet vandaag, na het eerdere positieve nieuws.

Volgende week vindt er overleg plaats tussen de diverse behandelaren, waaronder de radioloog en dr. Agnes Jager, Marijke’s oncoloog. De verwachting of is het hoop, is dat men dan met bestraling nog een stabilisatie te weeg kan brengen.

Als we naar buiten lopen, moeten we allebei wel even slikken, maar we gaan ook vrij snel weer over op de overlevingsmodus, waar we al jaren in proberen zo goed mogelijk te  (over)leven.

Nadat ik 9 euro in de parkeerautomaat heb gegooid, kunnen we op huis aan; het is uiteindelijk 17:00 uur als we weer thuis zijn.

We zijn het er beiden over eens dat we vrijdag gewoon de caravan naar de dealer brengen voor een beurt en dat we, hoe dan ook, op vakantie gaan.

Menu Title