Tag: Ziekenhuis Boven het IJ

31 maart 2015:

Ik zie een berichtje van Nick, dat hij is opgenomen in het ziekenhuis, maar als ik het goed lezen, blijkt niet hij, maar onze kleindochter Dhara met een vervelend buikvirus en daarmee gepaard gaande uitdrogingsverschijnselen, opgenomen te zijn. Zij moet in elk geval een nacht in het ziekenhuis blijven en Diana zal bij haar op de kamer blijven slapen; de verwachting is, dat Dhara morgen weer naar huis mag. Blijft altijd lastig voor een ouder, een kind te zien lijden en er zelf niks aan te kunnen doen . We kunnen allemaal niks doen; we moeten er op vertrouwen dat de dokters in het ziekenhuis Boven het IJ, alles zullen doen om onze kleine schat weer beter te maken.

1 april 2015:

Als we “thuis” komen, is er een berichtje van Nick; Dhara heeft vanmiddag weliswaar gedronken, maar zal ook komende nacht nog in het ziekenhuis moeten verblijven . Ze heeft ook nog een stevige koorts, waarvoor zij paracetamol krijgt, maar ze moet van de artsen zo veel mogelijk zelf doen. We hopen natuurlijk allemaal dat ze dan morgen naar huis mag.

Het is uiteindelijk bijna 23:30 uur als we naar bed gaan en dan krijgen we van Diana nog een berichtje dat het niet goed gaat met Dhara . Ze heeft weer twee keer overgegeven en zal opnieuw geïntubeerd worden en mogelijk moet ze aan het infuus om uitdroging te voorkomen; arme kleine schat .

2 april 2015:

Diana geeft aan dat het vannacht niet goed is gegaan, maar dat uiteindelijk besloten is haar niet opnieuw te intuberen. Ze werd om 5:30 uur wakker en heeft om 6:00 uur 90 ml gedronken en zou dat om 8:00 uur weer moeten doen, maar omdat ze toen zo vast sliep, heeft men haar laten slapen . 

Nick meldt vervolgens dat zij zojuist niet meer dan 40ml heeft gedronken, maar dat zij uiteindelijk haar eigen tempo moet bepalen; straks gaan ze het weer proberen .

Om 14:00 uur komt verlossende bericht van Nick, dat ze alle drie thuis zijn en dat er weer leven en een enorm geluid in de “kleine” zit, maar dat volledig herstel kan nog wel dagen kan duren.

Ze ziet er op de foto al een heel stuk beter uit dan gisteren. Kleintje hebben nu eenmaal het vermogen om snel heel ziek te zijn en ook weer snel, vooruitgang te boeken .

Wij zijn opgelucht en dankbaar voor deze goede afloop . Het is voor ons als grootouders al vreselijk, al deze onzekerheid en dan ook nog eens duizenden kilometers ver weg te zijn, maar je kunt je niet voorstellen wat dit voor de ouders moet betekenen, die dit allemaal moeten ondergaan en uiteindelijk ook niets meer kunnen doen, dan er eenvoudig weg “te zijn” .