Wat mij bezig houdt: een blog over reizen, eten, koken, liefde, borstkanker, rouwverwerking en gedichten
Vandaag krijgt Marijke thuis haar Zometa. Ondanks de grote doos, blijkt er geen Heparine –een anti-stollings medicijn dat er voor zorgt dat bloed minder makkelijk samenklontert, waardoor er minder kans bestaat op trombose- te zijn, maar gelukkig heeft de verpleegkundige deze nog in haar auto liggen.
Na 3 kuren thuis, moet er weer een keer Zometa in het ziekenhuis gegeven worden, maar de vorige kuur was, vanwege de lange files die er toen waren, al in het ziekenhuis gegeven…
Vandaag staat er weer een bezoek aan de Daniël den Hoed kliniek op het programma en dan slapen we onbewust wat minder en dat betekent in mijn geval om 5:45 uur al op en als Marijke dan opstaat, ga ik met Charlie op straat en zo loop ik al om 7:00 uur buiten.
Marijke krijgt vanochtend eerst thuis via een infuus Zometa toegediend en dan moet ze daarna om 13:30 uur bij de dagbehandeling zijn om bloed te laten afnemen.
Helaas gaat ook vandaag niets zoals was afgesproken want het is een van de drukste spitsuren van 2017 en zodoende kan de wijkverpleegkundige niet op tijd in Bergen op Zoom zijn 
.
We rijden om 12:40 uur van huis weg en komen zonder noemenswaardige problemen om 13:25 uur aan in Rotterdam.
Nadat Marijke zich heeft aangemeld, wordt ze om 13:40 uur al binnen geroepen om bloed te laten prikken.
Vandaag is Charlotte er weer en die denkt altijd heel goed mee en zij oppert nu ook dat als de bloedwaardes goed zijn en de oncoloog heeft er in toegestemd dat de chemo gegeven mag worden, tijdens het wachten alvast de Zometa kan doorlopen; kijk daar houden wij van.
Charlotte houdt ook altijd goed in de gaten of de uitslagen binnen zijn, of de arts toestemming heeft gegeven en ze zit de apotheek als dat nodig is achter de broek 
.
Marijke heeft vanwege de obstipatie een mailtje aan dr. Jager gestuurd met de vraag of zij de pijnmedicatie niet mag minderen om daarmee de stoelgang weer goed op gang te krijgen; pijn heeft ze ondanks al die medicatie nog steeds, dus echt helpen doet het volgens haar toch niet.
Terwijl wij zitten te wachten op de uitslagen, komt ze ineens de afdeling oplopen en ze roept gelijk: “Niet schrikken” 
. Ze wil alleen even met Marijke van gedachten wisselen over de problemen; de bloedwaardes zijn goed en dat betekent dat ze in elk geval vandaag weer aan de chemo mag. Gelet op de problemen, stelt dr. Jager voor om dan meer gebruik te maken van de Fentanyl pleisters en de Oxycodon in mindere dosering te geven. Omdat ze wil voorkomen dat de klachten van Marijke te wijten zouden zijn aan een chronische verstopping, stelt ze voor een maag- en darmfoto te laten maken.
Omdat Marijke haar bril kwijt is, keert ze haar hele handtas om, maar geen bril en omdat ze net naar het toilet is geweest, loopt ze daar even naar toe om te kijken en ik vind haar bril in het zelfde hoesje als waar haar zonnebril ook in zit; niet de meest logische plaats waar je gaat zoeken, maar tja…. 
. We kunnen er samen wel om lachen. Vervolgens lopen we, in afwachting van de chemo naar balie B om een afspraak voor een maag- en darmfoto te maken.
Dat kan wonderbaarlijk snel en we zitten nog maar net in de wachtkamer, als ze al naar binnen wordt geroepen.
Als Marijke even later te horen heeft gekregen dat de foto “gelukt” is, kunnen we terug naar de dagbehandeling.
Het is inmiddels 16:00 uur als Marijke de chemo krijgt en na het spoelen ook nog even een infuus met Zometa krijgt.
En zo verlaten we even voor 17:00 uur Rotterdam om uiteindelijk binnen het uur thuis te zijn.
Vandaag heeft Marijke een controleafspraak in de Daniël de Hoed kliniek om te laten beoordelen of ze verder mag met de huidige combinatie van Faslodex en Palbociclib. Ze moet om 12:30 uur bloed laten prikken op de dagbehandeling en een uur later heeft ze dan een afspraak bij dr. Jager.
We zijn even voor 12:30 uur in Rotterdam en ik vind zo waar een parkeerplek langs de stoep en deze zijn, zoals de oplettende lezer inmiddels ook weet, gratis 
.
Marijke meldt zich aan en als we zitten, krijgen we soep, brood en fruit aangeboden, maar we hebben brood bij ons. Ik neem wel een bakje gemengd fruit. Ik heb nog een boterham in mijn mond als Marijke om 12:45 uur door Charlotte naar binnen geroepen wordt 
.
Er is even sprake van dat Marijke Zometa zal krijgen, maar dat heeft ze 3 weken geleden gehad en dat geeft gelijk nog maar eens aan hoe fijn het is, als je daar gedetailleerd notities van hebt gemaakt. Vandaag dus géén Zometa 
.
Nog geen 10 minuten later en 2 buisjes bloed armer, meldt Marijke zich bij Balie B, waar ze nummer B602 krijgt en we vervolgens plaats nemen in de wachtruimte.
Dr. Jager roept even na 13:00 uur iemand binnen en die komt 45 minuten later naar buiten, maar als wij denken aan de beurt te zijn, is iemand die na ons is gekomen, aan de beurt. Zo gaan die dingen nu eenmaal, het is niet zo dat wie het eerste komt, of het hoogste nummer heeft, ook automatisch eerder aan de beurt is.
Als deze mensen om 14:15 uur de spreekkamer verlaten hebben, blijft het stil, héél stil. Nou ja, niet echt stil, want naast ons zit een onvervalst Rotterdams echtpaar van onze leeftijd en die hebben moeders mee en samen maken ze meer lawaai dan de toeschouwers bij een gemiddelde thuiswedstrijd van Excelsior. Daarnaast blijken het fervente rokers en dat ruik je niet alleen, maar ze hoesten ook nog eens de longen uit hun lijf 
.
Als rond 14:30 uur een van de verpleegkundige van de dagbehandeling de spreekkamer inloopt, blijkt dr. Jager er helemaal niet meer te zitten; die blijkt uiteindelijk weg geroepen te zijn voor een spoedgeval.
Ze hervat even na 15:00 uur haar spreekuur, maar ook dan zijn wij nog niet aan de beurt. Als deze mensen de spreekkamer verlaten, is B604 aan de beurt, maar dan roept dr. Jager, dat wij naar binnen mogen; blijkbaar is het vandaag weer zo’n dag dat er van alles mis gaat en ook dr. Jager ontkomt daar blijkbaar niet aan.
Marijke haar bloedwaardes zijn goed genoeg om door te mogen, maar de rode bloedlichaampjes zijn, na een week rust, maar net aan hersteld en dat zou zo maar kunnen betekenen dat Marijke, na de volgende controle, misschien wel een bloedtransfusie nodig heeft.
Omdat Marijke klaagt over een toename van hoofdpijn, maar ook duizeliger is dan voorheen, wil dr. Jager dit voorleggen aan dr. Swaak, de radioloog, waar Marijke al eerder onder behandeling is geweest. Men wil elk risico uitsluiten en mogelijk is er nog een keer een bestraling van het hoofd noodzakelijk, maar dat betekent dan nog meer schade aan onder anderen het korte termijn geheugen 
.
Dr. Jager heeft een heel pak formulieren ingevuld, waardoor het mogelijk is geworden dat Marijke de komende 3 behandelingen met Zometa, thuis kan ondergaan; scheelt toch 3 keer een ritje naar Rotterdam!
Als ik dr. Jager vertel wat onze vakantieplannen zijn, zorgt zij er voor dat het behandelplan daar om heen gepland wordt en dat betekent dat we 22 september 2017 vertrekken naar de Provence voor een 2 weken durende vakantie, met hopelijk nog een beetje zon 
.
Het is bijna 16:00 uur als ik bij Balie B de afspraken maak en dat betekent op 21 september 2019 om 8:00 uur ‘s ochtends bloedafname en belafspraak met dr. Jager en 9 oktober 2017 een vervolgafspraak.
De volgende stap is de dagbehandeling, waar we de formulieren afgeven om voortaan Zometa thuis via de PAC toegediend te krijgen; de eerste keer zal, vanwege de vakantie, op 9 oktober 2017 in de ochtend plaats vinden, vervolgens op 6 november 2017 en dan op 18 december 2017, maar dan zitten we voor een korte vakantie in Duitsland, dus daar moeten we nog een oplossing voor vinden.
Laatste station vandaag is de apotheek van het ziekenhuis, waar we ook weer moeten wachten .
We krijgen niet alleen een vracht medicijnen mee, maar er wordt ook een medisch paspoort voor Marijke gemaakt, dat ze kan gebruiken als ze begin november 2017 naar Lissabon gaat.
Om een idee te hebben van de kosten van deze behandeling: een kuur bestaat uit injecties en tabletten slikken en duurt 3 weken, waarna een week rust. De kosten voor Faslodex, 2 injecties van 250 mg per 4 weken bedragen € 1.000,- en die voor Palbociclib, 21 dagen lang 1 tablet per dag, bedragen maar liefst € 10.000,- .
Nog maar net terug van vakantie, begint vandaag het normale leven weer en dat betekent voor mij om 6:00 uur aan het werk.
Voor Marijke staat er vandaag weer een bezoek aan de Daniël den Hoed op het programma, waar ze om 13:30 uur verwacht wordt voor bloedafname, daarna een bezoek aan de oncoloog, dr. Jager en als de bloedwaardes goed zijn, krijgt ze daarna de 2e chemokuur.
Ik zet haar om 13:20 uur af bij de hoofdingang en rijd vervolgens 4 keer een rondje, waarna ik een gratis parkeerplaats heb.
Als ik bij de dagbehandeling aankom, zit Marijke nog te wachten, maar uiteindelijk mag ze om 13:35 uur naar binnen, waar Charlotte bloed zal afnemen, waarna we in de wachtkamer gaan zitten tot we bij dr. jager naar binnen mogen.
De afspraak was om 14:30 uur, maar door allerlei omstandigheden, zoals het nieuwe afsprakensysteem, dat met ingang van 1 juli 2017 in werking is getreden, worden we pas tegen 15:30 uur binnen geroepen.
Marijke geeft aan dat ze behoorlijk veel last heeft, rechts onder in de rug en dr. Jager besluit dat het tijd wordt dat de neuroloog ook gaat meekijken; mogelijk dat bestraling de pijn kan verlichten. De morfine die ze nu dagelijks slikt, zijn, ondanks verhoging van de dosering, niet meer voldoende 
.
De bloeduitslagen zijn goed en dus mag Marijke straks de volgende chemokuur en ook zal ze haar 6-wekelijkse dosis Zometa krijgen. Dr. Jager luistert voor de zekerheid nog even naar de longen en het hart, maar zij vindt niets bijzonders. De bloeddruk van Marijke is wel hoog, namelijk 160 over 105, maar dat is niet iets om je (nu) druk over te maken.
Marijke krijgt tot slot nog een nieuwe getekende aanvraag voor een pruik. De volgende afspraak bij dr. Jager is over 3 weken.
Terwijl Marijke naar de dagbehandeling gaat, ga ik naar de afsprakenbalie om de vervolgafspraken te (laten) maken. Als ik om 16:15 uur daarmee klaar ben, zit Marijke nog steeds te wachten 
.
Ik ga met de herhaalrecepten voor de pijnmedicatie naar de apotheek en wordt daar, omdat er inmiddels nauwelijks meer patiënten in het ziekenhuis zijn, vrij snel geholpen. Met 6 dozen medicatie loop ik weer naar de dagbehandeling, waar Marijke nog steeds, maar nu op de afdeling, zit te wachten 
.
Het is bijna 17:00 uur als ze dan eindelijk in de stoel mag plaatsnemen, waar ze als eerste haar Zometa zal krijgen toegediend.
Als de Zometa er in zit, volgt de Vinorelbine, waarna nog moet worden nagespoeld.
Het is uiteindelijk 18:00 uur als we eindelijk naar buiten kunnen.
Onderweg is het niet extreem druk en even voor 19:00 uur zijn we thuis; wat een lange dag was het weer. Hopelijk gaat het volgende week allemaal wat vlotter 
.
Marijke moet vandaag voor de 4e kuur Vinorelbine om 9:20 uur in Rotterdam bloed laten prikken en dat betekent dat we om 8:30 uur weg moeten.
Ik zet Marijke om 9:15 uur bij de hoofdingang af en rijd nog een rondje in de hoop een parkeerplekje te vinden en ik heb ook vandaag weer geluk als er net iemand weg rijdt, als ik aan kom.
Bij het behandelcentrum is het opvallend stil en onze vriendin Paola Veenstra zit vandaag achter de receptie. Marijke wordt al om 9:30 uur naar binnen geroepen 
. Zit het ook eens een keertje mee 
.
Om 9:40 uur staan we weer buiten en als Marijke zich bij de balie heeft gemeld voor haar afspraak met dr. Jager, krijgt ze te horen dat die vandaag in kamer B11 zit.
We mogen rond 10:30 uur naar binnen en dr. Jager vraagt uiteraard hoe Marijke zich voelt en die antwoord, zoals altijd: “Gaat eigenlijk wel goed”. Dr. Jager vindt de bloedwaardes eigenlijk net niet goed genoeg om vandaag de chemo te krijgen; de waarde van de neutrofielen, belangrijk bij de afweer tegen bacteriën, moet rond de 1.5 zijn en is nu 1.2. Dr. Jager wijt dit aan het feit dat de herstelperiode deze keer 1-2 dagen te kort is; normaal had de chemo op donderdag of vrijdag zullen beginnen, maar dan is dr. Jager er deze week niet.
Omdat zij zich ook realiseert dat we dan vrijdag weer terug moeten komen, deelt ze een geheimpje met ons en ze lacht er samenzweerderig bij . Een aantal diepe kniebuigingen of een paar etages met de trap, zouden de waardes kunnen laten stijgen en dan zou alsnog de chemo kunnen doorgaan en zo lopen we samen 4 etages met de trap omhoog 
.
Nadat we weer beneden zijn, wordt in het behandelcentrum opnieuw bloed afgenomen en krijgt Marijke, terwijl ze wacht op de uitslag, alvast het botversterkende middel Zometa toegediend en even later horen we dat de benodigde bloedwaarde gestegen is van 1.2 naar 1.42 en geeft dr. Jager toestemming voor de chemo.
Ik ga vast de vervolgafspraken laten maken voor de 2e chemo van kuur 4, een CT-scan en een consult met dr. Jager en daarna haal ik voor ons beiden een lekker donkerbruin broodje met Filet American en een gekookt eitje.
Als de chemo er in zit, Marijke gespoeld is en de PAC uit genomen is, is het al met al 12:45 uur en zijn we om 13:30 uur weer thuis.
Vandaag heeft Marijke om 8:00 uur al een afspraak in de Daniël den Hoed kliniek om bloed af te laten nemen en zo loop ik even na 6:00 uur al buiten met Charlie.
We komen zonder problemen in Rotterdam, waar ik zo waar een gratis parkeerplaat vind. Ik maak nog even snel een foto (thema Black & White) voor een besloten groep en dan kunnen we naar binnen, waar Marijke zich bij het behandelcentrum meldt.
Om 8:20 uur mag ze plaats nemen en wordt de PAC wederom aangeprikt door een verpleegkundige die het nog niet zo vaak gedaan heeft, maar het gaat prima; “Oefening baart kunst” moet je maar denken 
.
De verpleegkundige geeft nog aan dat ze niet op de Herceptin hoeven te wachten, waarop Marijke zegt: “Herceptin, dat gebruik ik helemaal niet”. Blijkt de arts –niet Marijke haar arts, dr. Jager- dit verkeerd te hebben doorgegeven 
.
De verwachting is dat de uitslagen na ongeveer 45 minuten bekend zullen zijn; er zal in elk geval vandaag een infuus met Zometa gegeven worden. Wij gaan naar B1, waar op kamer 31 lotgenoot Mariëlle ligt, die dagelijks bestraald wordt.
Het blijft opmerkelijk hoe je, terwijl je elkaar allemaal uitsluitend kent van Facebook en vanwege het feit dat er sprake is van Borstkanker, toch een band hebt opgebouwd. Om 9:30 uur wordt Mariëlle gehaald voor haar bestraling.
Wij gaan naar het behandelcentrum om te informeren of de bloeduitslagen er al zijn. We moeten nog even geduld hebben en juist als Marijke even naar het toilet is, wordt ze geroepen. De bloeduitslagen waren goed, dus ze mag, na de Zometa ook starten met de volgende chemokuur.
Alles bij elkaar is het toch nog 11:00 uur voordat we weer op huis aan kunnen. Ik heb bedacht dat we bij thuiskomst gelijk Charlie uitlaten en dan net over de grens, in Essen, gaan lunchen. We komen uiteindelijk uit bij De Kiekenhoeve, een in 1767 gebouwde hoeve.
Het is nog erg rustig in de zaak, maar we kiezen een prachtige ronde tafel uit, waar we achter het glas kunnen genieten van een heerlijk zonnetje. Marijke bestelt een ijsthee en ik kies voor een Tongerlo dubbel, van het vat.
Marijke kiest voor de Babe, een broodje met beenham en ei en ik ga voor de Sunny Scampi, een broodje met appel, kerriemayonaise en gamba’s.
Het smaakt voortreffelijk en is voor ons meer dan genoeg. Marijke neemt tot slot een glas verse muntthee en ik neem een kopje koffie.
Elke dag is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen 
.
Vandaag heeft Marijke een afspraak in de Daniel den Hoed om bloed te laten prikken en aansluitend krijgt zij dan Zometa via het infuus. We zijn om 8:45 uur bij de dagbehandeling en na 10 minuten worden we al naar binnen geroepen.
Marijke wordt in een van de prikkamers gezet, maar omdat daar al iemand informatie krijgt over stamcel therapie en het best wel ‘druk’ is, wordt besloten dat ze een kamertje verder mag gaan zitten.
Vandaag zijn er, oor ons althans, allemaal nieuwe verpleegkundigen, maar het aanprikken van de PAC gaat probleemloos.
Als Marijke klaar is en de naald is verwijderd, gaan we naar afdeling B2, waar Ine, een lotgenote van Marijke en tevens medelid van de BVN ligt. Zij is vorige week gediagnosticeerd met acute lymfatische leukemie en moet 6 weken in het ziekenhuis blijven tijdens haar behandeling met chemo.
Voor we de kamer binnen mogen, moeten we eerst onze sieraden afdoen en als we binnen zijn, moeten we onze handen desinfecteren.
De dames hebben voldoende om samen over te praten en tussendoor loop ik even naar de apotheek om de chemopillen voor de volgende kuur –als die tenminste door mag gaan- op te halen.
Vlak voor we weg gaan, wordt Marijke gebeld door Paola Veenstra, de senior oncologieverpleegkundige en als ze van Marijke hoort, dat ze in toenemende mate last heeft van haar handen en voeten, wil ze haar nog even zien.
De bloedwaardes zijn allemaal goed, maar handen en voeten zien er niet goed uit, maar mogelijk dat dit de komende dagen nog verbetert; de volgende chemo start pas op woensdag.
Het is inmiddels bijna 12:00 uur en we besluiten bij de Ballentent een broodje bal te gaan eten. Jammer genoeg is ‘buiten’ sowieso alles gereserveerd, maar binnen is er gelukkig nog net een tafeltje voor 2 beschikbaar en meer hebben we niet nodig.
Marijke bestelt een Appelcider en ik neem een glas Paulaner Weissenbier en we nemen allebei de bal gehakt op bruin brood.
Het smaakt, zoals gewoonlijk, verrukkelijk en ik ben blij dat ik het Marijke nu eindelijk ook eens heb kunnen laten proeven.
Het is 12:30 uur als we op huis aan, waar we, nadat we in Bergen op Zoom nog medicijnen hebben opgehaald, met Charlie op straat gaan.
Vandaag horen we de uitslag van de CT-scan die vorige week is gemaakt en dat blijft altijd een spannend moment. Marijke moet om 14:10 uur bloed laten afnemen en krijgt aansluitend een infuus met het botversterkend middel Zometa.
We zijn keurig op tijd en als ik ons bij de dagbehandeling heb aangemeld, begint het wachten en het duurt uiteindelijk bijna een uur, voordat Marijke naar binnen mag en dan te bedenken dat men tegenwoordig uitsluitend op afspraak werkt, zodat je niet (lang) hoeft te wachten 
.
Omdat de afspraak bij dr. Jager om 15:10 uur is en we te laat dreigen te komen, meld ik Marijke vast aan en krijg nummer C604 mee. Ik meld Marijke nog even dat ik dan maar vast bij kamer B3 ga wachten.
Het is uiteindelijk bijna 15:20 uur als Marijke zo ver is; het infuus met de Zometa is in elk geval aangesloten, dus dat scheelt straks weer 
. Dr. Jager heeft geen patiënt binnen, maar is blijkbaar nog even bezig.
Als ze ons uiteindelijk binnenroept, kijkt ze niet echt blij en dat geeft elke keer weer te denken: “Het zal deze keer dus wel geen goed nieuws zijn” 
. Nadat ze ons beiden een hand heeft gegeven, valt ze met de spreekwoordelijke deur in huis: “De CT-scan geeft aan dat er ten opzichte van de vorige keer, sprake is van enige afname van de uitzaaiingen in de lever” 
Pfffffff 
. “Er is echter op een andere plek een klein vlekje te zien en dat was er eerder niet; ik weet niet goed wat ik daar van moet denken”. Dat is natuurlijk vreemd, want als er bij de bekende uitzaaiingen geen sprake is van groei, maar zelfs van kleine afname, kan het natuurlijk niet zo zijn, dat het een paar centimeter verder op leidt tot groei . Dr. Jager is echter van mening dat we er maar niet te veel achter moeten zoeken, want blijkbaar doet de Capecitabine nog steeds haar werk.
Ze wil nog even naar Marijke haar handen en voeten kijken en als ze haar voeten ziet, hoor ik haar zeggen: “U vindt dat het wel meevalt, maar ik vindt dit best wel ernstig”. Besloten wordt dat Marijke ‘gewoon’ verder gaat met de Capecitabine, 5 tabletten per dag, gedurende 2 weken en dan een week rust, maar dat de rustperiode na aankomende donderdag, eenmalig 2 weken wordt.
Dit betekent dat er op 27 december 2016 nog bloed geprikt zal worden en evenzo in januari, februari en maart 2017. Op 23 februari 2017 zal opnieuw een CT-scan gemaakt worden en deze zal dan op 2 maart 2017 met dr. Jager besproken worden.
Het is inmiddels 16:00 uur, als het infuus en de aansluiting op de PAC verwijderd kunnen worden.
Omdat er veel geregeld moet worden met betrekking tot de vervolgafspraken, duurt het nog ruim 20 minuten, voordat we naar huis kunnen.
We zijn het er beiden over eens, dat mijn “Liefde is…..” van vanochtend over relativeren, een schot in de roos was. We gaan tevreden naar huis. Carpe Diem 
.
Marijke heeft vandaag om 9:00 uur een afspraak bij dr. Taal, de neuro-oncoloog. Omdat er bij het Vaanplein iets is gebeurd en er sprake is van ruim 20 minuten vertraging, kiezen we er uiteindelijk voor om via Moerdijk en Dordrecht naar Rotterdam te rijden en daardoor zet ik Marijke om klokslag 9:00 uur af bij de hoofdingang. Ze zal me een appje sturen in welke kamer dr. Taal zit.
Als ik echter in de wachtkamer ben, zie ik geen Marijke en moet ik bij de receptie vragen waar hij zit en dat blijkt kamer B10 te zijn. Als ik klop en de deur open doe, zit Marijke daar inderdaad al.
Dr. Taal stelt eerst een aantal vragen en daarna mag Marijke een aantal testjes doen.
Zijn conclusie is dat de kracht in de ledenmaten is toegenomen en hij ziet voor dit moment geen reden dat Marijke nog langer bij hem op controle komt en hij stelt voor dat dr. Jager de regie weer overneemt.
We lopen vervolgens naar de dagbehandeling, waar we allebei een Pink Ribbon mogen pakken, waarna we even moeten wachten tot Marijke naar binnen geroepen wordt.
Paola Veenstra roept ons even later naar binnen, waar de PAC wordt aangeprikt en Marijke het botversterkende middel Zometa krijgt toegediend.
Ik ga ondertussen naar de apotheek om kortdurende Oxycodon te halen. Als ik terug kom, zit Marijke aan de thee en de kruidnootjes.
Het is 10:15 uur als we richting huis gaan, waar we zonder problemen om 11:00 uur arriveren.
Marijke wordt ‘s middags gebeld door Paola, die ondertussen met dr. Jager heeft overlegd en men heeft besloten de chemokuur een week uit te stellen om Marijke haar handen en voeten wat extra rust te geven. Als ze nu gelijk door zou gaan, loopt ze het risico dat haar handen voorgoed beschadigd zullen zijn en dan zou ze sowieso moeten stoppen met deze behandeling en dat is natuurlijk niet wat we willen.
Vlak voordat we gaan eten, krijgt Marijke het trieste nieuws dat er weer een Roze Roosje is overleden 
.
Weer een reden om nog maar eens een keer te beseffen dat je van elke dag moet genieten.
Net uitgerust terug van vakantie, mag Marijke vandaag weer heel vroeg naar Rotterdam, waar ze om 8:15 uur al en afspraak heeft om bloed te laten afnemen. Voordeel als je zo vroeg op pas bent, is dat je af en toe een schitterende zonsopgang meepakt.
Ik zet Marijke af bij de hoofdingang en ga dan op zoek naar een parkeerplekje en ik heb geluk, want er rijdt net een auto weg. Ik ben van mening dat Marijke vandaag ook een infuus met Zometa moet krijgen, maar dat staat niet op haar afsprakenkaart en dan blijkt maar eens het voordeel van het bijhouden van dit blog, want ik blijk dat eenvoudig op te kunnen doeken, waarna de verpleegkundige aan de slag gaat om toestemming te krijgen.
Doordat Marijke de vorige kuur 3 om 2 tabletten moest slikken in verband met het hand en voetsyndroom, heeft ze voor nu geen uitgeschreven recept meer en daar heeft ze Paola Veenstra, de senior oncologieverpleegkundige voor nodig, maar die is nog niet aanwezig.
Gelukkig heeft Marijke haar privé telefoonnummer en krijgt ze haar ook zelf aan de telefoon.
Nadat Marijke een en ander heeft uitgelegd, gaat Paola op zoek naar een oncoloog, die de volgende chemokuur kan autoriseren; in elk geval voor nu het recept kan uitschrijven.
Voordeel van het wacht nu is, dat de uitslag van het bloed ook gelijk binnen is; Marijke kan aan de volgende chemokuur beginnen, waarbij ze nu 3 tabletten slikt, zowel ‘s ochtend, als ‘s avonds.
Nadat we de medicatie hebben gehaald, kunnen we om 10:00 uur weer naar huis.
Recente reacties