Maand: november 2018
Wieke Biesheuvel in Aerdenhout
Wieke Biesheuvel in Aerdenhout
Vandaag heb ik je ? meegenomen
Naar een lezing van Wieke in Aerdenhout
Het was een eindje rijden
Maar ik weet dat jij ? er van houdt
Na eerst stress om de apparatuur
Meer dan 40 mensen in de zaal
Die kijken naar prachtige dia’s van Zambia
Ademloos luisterend naar Wieke’s verhaal
Over Aron, Obed, Lemmy en al die andere Zambianen
De actie op Facebook om geld te geven
De armoe en het ontbreken van water
Maar ook dat Zambianen desondanks gelukkig leven
Met elkaar voor elkaar
Iedereen doet er uiteindelijk toe
Is de essentie van van Wieke’s betoog
En het maakt absoluut niet uit hoe
Ik doe nu dingen alleen
Die we voorheen samen deden
Dat geeft een fijn gevoel
Herinneringen aan ons gezamenlijke verleden
Een lach en een traan
Een lach en een traan
Mijn gedachten zijn af en toe vervuild
Dat is waarom mijn hart dan zachtjes huilt
Soms van vreugde, soms van verdriet
Het is iets dat de buitenwereld meestal niet ziet
Doorgaan met leven is aardig gelukt
De basis zijn de dagen die Marijke ? en ik samen hebben geplukt
Reden genoeg dus om aan het einde van elke dag
Mijn zegeningen te tellen met een welgemeende (glim)lach
Hetzelfde, maar dan anders?
Hetzelfde, maar dan anders?
Vanaf 10-tallen foto’s kijk je me aan
En af en toe raak ik daarvan ontdaan
Soms denk ik je te zien in je stoel
En weet ik me geen raad met mijn gevoel
Het verwerken duurt veel langer dan ik zou verwachten
Maar dan hoor ik weer jouw woorden in mijn gedachten:
“Alles blijft hetzelfde, maar dan anders…”
Maar lieverd ?, niets is hetzelfde en alles is anders…
Daarmee zal ik moeten leren leven
Maar er aan wennen…, dat duurt nog wel even…
Stilte
Stilte
Er is stilte om mij heen
En dat geeft ruimte om te luisteren
Zonder jou, maar niet alleen
Hoor ik je lieve woordjes fluisteren
Er is stilte om mij heen
Maar ik mag mij gelukkig prijzen
Zonder jou, maar niet alleen
Jouw woorden bleken hele wijze
Er is stilte om mij heen
Maar door jouw kijk op het leven
Zonder jou, maar nooit alleen
Dat is wat stilte mij nu kan geven
Hoe gaat het met je?
Hoe gaat het met je?
Iemand vraagt mij hoe het met me gaat
Die vraag is welgemeend
Er zit nog heel veel verdriet verborgen
Maar omdat ik geniet van het leven
Lijkt of het of het er niet meer is
Maar elke dag besef ik meer en meer
Dat er iets aan mij veranderd is
En dat dit veel meer is dan alleen gemis
Ik kan niemand hier echt uitleg van geven
En ik zal er mee moeten leren leven
Marijke ? en ik zijn voor altijd bij elkaar
Alleen ben ik hier en is zij daar
De Harde Kern bij Brasserie Ome Jan
Als sinds 2005 gaan wij met een aantal (oud)collega’s van Tredin en hun vrouwen minimaal één keer per jaar uit eten. Voorheen koppelde we daar ook nog een min of meer cultureel uitstapje aan toe, maar de laatste jaren beperken we ons om uiteenlopende redenen tot een borreltje vooraf en een gezellig diner.
We verzamelen rond 17:00 uur in Helvoirt bij Jacqueline en Peter, waar de een na de andere (oud)collega komt binnen druppelen. Sommige collega’s zijn echt mensen van de spreekwoordelijke klok, maar dat zit dan meer in de kracht van de herhaling, dan van het gelijk zetten van de klok .
Het is vanavond sowieso een bijzondere avond, want voor het eerst is Marijke ? -die hier altijd erg naar uitkeek- er niet bij. Jacqueline en Peter hebben iets bijzonders bedacht om hier even bij stil te staan: een Schrobbelaar, een lokale Brabants borreltje, waarbij de 10 glaasjes in de vorm van een ❤️ staan opgesteld en er symbolisch één glaasje ongevuld is gebleven…
Het is inmiddels 18:30 uur en we vertrekken richting Oisterwijk, waar we vanavond te gast zijn bij Brasserie Ome Jan.
Nadat we allemaal onze auto hebben geparkeerd, bewonderen we de prachtig aangeklede tafel bij de ingang…
…waarna we naar binnen gaan. Het zit tjokvol en mede daardoor is het binnen bijzonder warm.
We bestellen wat te drinken en bestuderen tussen het praten en lachen door de menukaart, die allerhande heerlijk gerechten bevat met vrolijke namen zoals “Mmm, dat ruikt lekker” (Gamba’s in knoflook), “Goed gevuld zeepaardje” (Garnalenkroketjes), “Das pech, kabouterhuisje weg” (Bospaddenstoelensoep), ”Laagje voor laagje” (Vegetarische lasagne), “Duo penotti” (Witte en bruine chocolademousse) en “Aloha groetjes ui Hawaï” (Cocosparfait met ananas).
Ik heb als voorgerecht “Ik lust hem wel rauw”, sashimi van zalm en tonijn met een bonbon van zalm en garnalen.
Als hoofdgerecht heb ik gekozen voor “Mmm, dat ruikt lekker (groot)”, gebakken gamba’s in knoflook met diverse groenten en frietjes.
Het smaakt allemaal prima en het is ouderwets gezellig en Marijke ? is er, zoals altijd, ‘gewoon’ bij, ook al is dat tegenwoordig op een foto…
Het is inmiddels bijna 21:30 uur als we aan het dessert gaan. Ik heb gekozen voor “Roomser dan de Paus”, Pannacotta met frambozen en slagroom.
Ik ben sowieso een liefhebber van pannacotta, al dan niet geserveerd met bosvruchten en deze smaakt voortreffelijk .
Als we gaan afrekenen, is het inmiddels al weer 22:30 uur. De in de vitrine getoonde patisserie komt van bakker de Rouw, een hele bekende bakker uit Vught.
We nemen buiten afscheid en de afspraak is dat we, voordat ik 1 augustus 2019 met pensioen ga, weer met elkaar gaan eten; Karin en Fons zullen de organisatie op zich nemen.
Als ik thuis kom, zet is de roos die ik van Guda en Rob kreeg, bij Marijke ? haar foto.
Recente reacties