Maand: juni 2019
Trots op mij
Dit gedicht van Nicolasina Clement las ik vandaag en het sprak mij vandaag nog meer aan dan toen ik het de eerste keer las.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet trots op mezelf ben, maar ik vind het nogal arrogant om het hardop te zeggen of op te schrijven. Waarom ik het dan toch doe…?
Misschien is dat nu juist de essentie van dit gedicht, dat je zonder schroom trots mag zijn en daar ook openlijk voor mag uitkomen.
Als de mensen om me heen vragen hoe het met me is, antwoord ik ook oprecht dat het goed met me gaat. Tegelijkertijd hoor ik Marijke “het gaat -gelet op de omstandigheden- goed, alleen zijn de omstandigheden Ka-U-Thee“, maar het gaat echt goed, want in tegenstelling tot veel mensen, kan ik -ondanks de omstandigheden- wel genieten van het leven…
… en daar mag ik dus trots op zijn.
Boekpresentatie en -signeersessie
Voor de derde achtereenvolgende dag loop ik ’s ochtend om 5:00 uur al buiten en ik vraag me af of ik onbewust wat minder goed slaap omdat ik al dagen bezig ben met vandaag. Vandaag? Ja, want vandaag vindt dan mijn boekpresentatie plaats in het prachtige Markiezenhof. Ik heb speciaal voor vandaag een gedicht geschreven dat de kopers van een gesigneerd exemplaar als een soort van boekenlegger bij hun aankoop krijgen.
Om vandaag extra feestelijk te maken, heb ik mezelf getrakteerd op iets lekkers bij de koffie, namelijk Wener kersenvlaai.
Gisteren heeft een aantal mensen nog laten weten, uiteindelijk toch niet te kunnen komen, maar wel graag een boek te willen kopen en ook vandaag moet een aantal mensen alsnog verstek laten gaan. Jammer, maar er zijn gelukkig nog genoeg mensen die wel komen, zodat ik in elk geval niet alleen ben…
Ik wil op de fiets naar de stad, want parkeren is, zeker op zaterdag, een drama. Het is even puzzelen hoe ik de boeken meekrijg, maar uiteindelijk lukt het me om voldoende exemplaren in de fietstassen te stoppen. Ik fiets in tien minuten naar de stad en het is even na 14:00 uur als ik in de prachtige Hofzaal mijn boeken op een veilige plaats wegzet. Niet veel later komen de eerste gasten, waardoor er ook nog tijd is voor een informeel praatje. Er wordt nog even een tafeltje met 2 stoelen neergezet en een fles water met 2 glazen…
…en dan is het 15:00 uur, maar is Marjo Peppelaar, die vanmiddag als gesprekleider zou optreden er nog niet en hoewel er geen sprake is van echte paniek, bedenk ik dat ik mezelf kan interviewen vanaf stoel 1 en dan antwoord kan geven vanaf stoel 2… Gelukkig voor de aanwezigen is het zover niet gekomen, want Marjo is er en we kunnen met een paar minuten vertraging beginnen.
De eerste vraag -die had ik natuurlijk wel aan zien komen- is hoe ik er toe gekomen ben om gedichten te gaan schrijven? Ik leg uit dat ik vanaf 2012 dagelijks op Facebook een “Liefde is…” heb geplaatst en dat ik, nadat in 2016 er ook uitzaaiingen in de hersenen waren en de oncoloog zichzelf afvroeg of Marijke het einde van dat jaar nog zou meemaken, op 7 juni 2016, op een camping in de Provence, mijn eerste gedicht geschreven en de reacties daarop waren zo positief, dat ik er mee ben doorgegaan.
Een traan…
Ik voel een traan opwellen
als ik zie hoe moe je bent
als ik merk dat je weer pijn hebt
of als je bijna je evenwicht verliest
Ik voel een traan opwellen
als ik zie hoe je ondanks alle ongemakken
niet opgeeft
hoe slecht je ook hoort
hoe snel je soms ook vergeet
Terwijl ik dit schrijf
valt er op het toetsenbord een traan
als ik steeds meer besef
dat ik je straks moet laten gaan
(C) Ruud Vorstermans
Ik had toen nooit kunnen bedenken dat er exact drie jaar later een complete bundel gedichten van mijn hand zou zijn en dat er een uitgever is die dat ook in de markt wilde zetten.
Marjo en ik hadden afgesproken om het gesprek niet echt voor te bereiden, maar het gewoon te laten gebeuren en dat pakt heel goed uit. Vanuit de zaal zijn er ook reacties, waarbij de echtgenoot van een lotgenote aangeeft dat hij eigenlijk geen hobbies heeft en daarom een beetje worstelt met de vraag wat hem dan rest als zijn vrouw ooit een keer komt te overlijden. DE oplossing heb ik ook niet, maar het is wel iets waar ik me, mede vanuit mijn rol binnen de Borstkankervereniging Nederland waarbij de nabestaanden centraal staan, extra ga verdiepen.
De laatste vraag die mij gesteld wordt geeft te maken met het feit dat ik over enkele weken de pensioengerechtigde leeftijd bereik en dan na 46 jaar ook echt ga stoppen met werken. Ik heb inmiddels voldoende gedichten voor een tweede bundel en daarnaast krijg ik steeds meer aardigheid in schrijven en heb plannen om met het verhaal van Marijke en mezelf, zoals we dat in onze blogs hebben bijgehouden, iets te gaan doen. Ook het schrijven van een kinderboek lijkt me erg leuk en ik ga misschien ook nog wel iets doen met koken. Daarnaast ga ik vaker en langer weg met de caravan, heb ik nog voldoende klussen in en om het huis en houd ik van lezen en muziek luisteren. Voor mij dus na 11 juli, mijn aller, allerlaatste werkdag in loondienst, geen zwart gat…
We gaan naar een andere ruimte, waar ik aan een grote tafel plaatsneem om de boeken te signeren en de mensen de gelegenheid hebben om een kopje koffie of een drankje te drinken.
Er is gelukkig genoeg tijd om met iedereen een praatje te maken en voordat ik het weet wordt zachtjes, maar wel vriendelijk gezegd dat men gaat sluiten; het is dan inmiddels 17:30 uur.
Ik heb van diverse mensen een cadeau gekregen en omdat ik met de fiets ben, levert dat een probleem op, maar gelukkig biedt Peet aan om de cadeaus met de auto bij me thuis af te leveren.
Thuis aangekomen schenk ik een borrel in en blijk ik nog steeds in een soort van trance te verkeren. Wat is het bijzonder om dit mee te mogen maken en ik ben van mening dat wat velen vandaag tegen me gezegd hebben, ook waar is: “Marijke zou verschrikkelijk trots zijn geweest”.
Vandaag
Een bijzonder moment
Gedichten en gedachten
Aan een bijzonder mens
Elke pagina, elk gedicht
Voel ik jouw aanwezigheid
Langzaam rolt een traan
Over mijn gezicht
Als ik me realiseer
Dat ik je juist
Vandaag extra mis
(C) Ruud Vorstermans
Lieve mensen, allemaal bedankt, voor de aanwezigheid, de wil om aanwezig te zijn, de bemoedigende woorden, de complimenten, maar uiteindelijk ook voor de aanschaf van het boek. De Borstkankervereniging Nederland kan het geld heel goed gebruiken.
Het boek is onder anderen te koop bij de uitgever (https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=9747) bij Bol.com en bij de reguliere boekhandel.
Vakantie…?
Ik geniet in bijna horizontale stand van het zonnetje als ik word opgeschrikt door een snerpend lawaai. Het blijkt een dame met een bijzonder irritante, bijna Amerikaans aandoende nasale stem te zijn. Dat is nog wel te verdragen, als iemand af en toe wat zegt, maar deze dame is gewend om haar personeel -in dit geval haar mannelijke reisgenoot, maar gelet op zijn onderdanige manier van antwoorden, vermoed ik dat hij haar man is- direct en met heel veel woorden aan te sturen.
Het begint al met het op de plek manoeuvreren van de caravan. Zij geeft driftig aanwijzingen, die haar man direct en onverbiddelijk opvolgt, maar als het gevaarte staat, vindt mevrouw het niet goed en begint het geven van orders opnieuw.
Ik laat Marijke ? zachtjes weten wat ik er van denk en ik zie haar glimlachen; wij waren altijd zeer eensgezind in onze (voor)oordelen over mede-kampeerders.
Nadat de caravan eindelijk zo staat dat het mevrouw haar goedkeuring kan wegdragen, start het pandemonium opnieuw, maar nu met de auto als onderwerp. Als uiteindelijk ook deze ook een goedgekeurde plaats op het hun toegewezen veldje heeft gekregen, bekommert de vrouw zich over de vraag waar de stroom vandaan gehaald moet worden?
Blijkbaar is het vertrouwen in haar metgezel niet groot, want even later zie ik de dame in kwestie achter de caravan vandaan benen. Een ondefinieerbare niet-natuurlijk blonde boblijn in een vale korte broek, waaronder hele witte beentjes, beent over het pad van de camping. Ze struikelt bijna over de stroomvoorziening die daar parmantig staat opgesteld en deelt op onnavolgbare wijze haar geluk met nog wat extra volume richting haar mannelijk partner, die op nog geen 10 meter van haar af staat. Mijnheer gaat vervolgens met 10 meter kabel lopen richting de stroomvoorziening om tot de conclusie te komen dat 10 meter meestal genoeg is, maar nu niet.
Als dan eindelijk alles is neergezet en aangesloten, hoor ik de dame in de caravan rommelen en ik hoor geluiden die doen vermoeden dat er af en toe iets uit een kastje valt. Ik hoor de man vervolgens zachtjes richting de caravan roepen: “ Ik ga even de camping verder bekijken” en hij loopt kwiek en met grote passen steeds verder van de caravan vandaan; hij heeft even een paar minuten vakantie…
Wat maakt een dag mooi?
Wat maakt een dag mooi?
Zon prikkend op mijn huid
Lezen over kindje dat overlijdt
Wit laken aan de waslijn
Een vogel fluit zijn lied
En tussen de regels door
Voel ik jouw aanwezigheid
En weer die tranen
Herinneringen, herinneringen…
Wat fijn dat ik ze heb
Ze drogen mijn tranen
Ze maken mijn dag mooi
(C) Ruud Vorstermans
Recente reacties