Dag: 18 december 2019

Glas half leeg of half vol…?

Als je eenmaal geconfronteerd wordt met kanker heeft dat een blijvende impact, niet alleen op diegene die kanker heeft, maar ook op zijn of haar directe omgeving.

Nu zijn er verschillende manieren hoe mensen reageren en de meest bekende is misschien wel de 3 V’s:

  • Vechten
  • Verstijven
  • Vluchten

Welke van deze scenario’s voor wie van toepassing is, komt natuurlijk mede voort uit hoe je als persoon in elkaar steekt.

Bij Marijke werd vlak voor Kerst 2007 tijdens controle “in de bus” borstkanker geconstateerd en daar zijn wij allebei op onze eigen manier mee omgegaan. Terugkijkend kun je stellen dat wij toen voornamelijk bezig waren met herstel en dus vooral met overleven.

Daar waar mensen bij het horen van het woord “kanker” al verstijven en dit direct associëren met “dood”, hebben wij dat nimmer gedaan; herstellen en verder gaan met leven, was ons ongeschreven motto. In de volksmond noemt men dat vechten, maar bij vechten heb je, hoe dan ook een kans en bij kanker is er sprake van wel of geen geluk hebben.

In 2012 bleek dat er sprake was van uitzaaiingen en pas toen ben ik, door een artikel in het Blad B “Als je niet meer beter wordt…”, geconfronteerd met het feit dat Marijke dus nooit meer beter zou worden…. Nu is niet meer beter worden, iets anders dan dood gaan, maar het is wel onlosmakelijk met elkaar verbonden….

Op dat moment kun je twee dingen doen: de hele tijd bezig zijn met wat er zou kunnen gebeuren als….., maar je kunt, gelet op de omstandigheden ook proberen er het beste van te maken en zo veel mogelijk te genieten en wij hebben er toentertijd samen voor gekozen om dat laatste te doen, maar dat betekent helaas niet, dat je daarmee niet (bijna) elke dag geconfronteerd wordt met die gedachten van “wat, als…..”, de kunst is alleen om er niet aan toe te geven….

Hoe je het ook wendt of keert, je hebt dagelijks te maken met spanningen. Spanningen rondom bezoeken aan het ziekenhuis, spanningen door uitslagen van scans, maar ook spanningen die worden opgeroepen als je weer te horen krijgt dat een lotgenote met uitgezaaide borstkanker te horen heeft gekregen dat verdere behandeling niet mogelijk is, of als je hoort dat een lotgenote is overleden.

Houden die spanningen ooit op? In deze vorm (Pre-stress) waarschijnlijk wel, maar daar dan komen andere spanningsklachten (Post-stress) voor terug. Of je nu gebeten wordt door de hond of door de kat?

Wij hebben er vanaf het eerste begin in 2007, samen voor gekozen om over de kanker, de behandeling en de emoties die het soms oproept, heel erg open te zijn en daarmee was het voor sommige mensen bijzonder confronterend. De een sprak er zijn bewondering over uit, terwijl een ander die openheid volledig afkeurde.

Wat men gemakshalve vergat, is dat het voor ons niet zo belangrijk was wat anderen er van dachten (klinkt erg egoïstisch, dat besef ik). Voor ons was het een strategie om te overleven en heeft het gewerkt.

Voor sommigen zijn wij een voorbeeld geweest hoe je, ondanks uitgezaaide kanker, met een positieve instelling alles uit het leven kunt halen wat er in zit en dat heeft ons altijd steun gegeven bij het verwerken van ons eigen verdriet, maar ieder mens is uniek en daarmee ook de manier waarop je in het leven staat.

Ik ben er van overtuigd dat een positieve instelling helpt, zelfs nu ervaar ik dat nog elke dag aan den lijve…

Menu Title