Wat mij bezig houdt: een blog over reizen, eten, koken, liefde, borstkanker, rouwverwerking en gedichten
De hemel kleurt
Corona rood
De wereld in gevecht
Leven of dood
Paniek en angst
Waanzin ten top
Massahysterie
Er nog bovenop
Niemand die het weet
Velen stellen vragen
Waar gaat dit heen
Is dit het einde der dagen
Niet blinde paniek
Durf ik wedden
Maar gezond verstand
Is wat ons kan redden…
(C) Ruud Vorstermans
Inleiding
Iedereen kent ze, die momenten waarvan je achteraf zegt: “Toeval bestaat niet…”.
Marijke en ik hadden onze asbestemming al lang geleden aan elkaar kenbaar gemaakt… Het zou een plekje worden aan een vennetje op de RK begraafplaats Zoomstede in Bergen op Zoom. Een aardewerken vaasachtige urn op een aardewerk lelieblad… Toen ik echter in november 2018 de as kon ophalen, wilde ik deze voorlopig “bij me houden…” (Mijn moeder zou gezegd hebben: “Hoe ouder, hoe gekker…”) en was al eens op zoek geweest naar iets origineels… Iets dat bij “ons” zou passen… Als iemand jaren geleden tegen mij gezegd zou hebben, dat ik thuis de as van Marijke -al dan niet tijdelijk zou bewaren- had ik die persoon voor gek verklaard…
Nu wil het geval dat ik -door een reactie van een FB-vriendin, die iemand sterkte wenste bij het verwerken (=overleven) van een burn-out- een foto zag van een prachtig houten hart en daar werd mijn aandacht door getrokken.
Ik wist onmiddellijk wat ik wilde en ging op internet verder zoeken.
De persoon in kwestie, Arnaldo Lopez is in 2007 zijn nog niet geboren zoontje verloren en hij besloot, in overleg met zijn partner, zelf een kistje te maken uit een massieve boomstronk. Een prachtig houten hart was het resultaat.
Ik besloot Arnaldo een berichtje te sturen en hij antwoordde bijna direct. Er waren voldoende mogelijkheden qua wensen mogelijk, zoals welk materiaal, grootte, deksel zichtbaar of juist niet…
Als ik zou kiezen voor een niet zichtbare sluiting, moest ik, als het hart klaar was, de as komen brengen en dan kon ik er op wachten tot het volledig klaar zou zijn. Ik vertelde Arnaldo dat ik er zo spoedig mogelijk op zou terugkomen.
Toen ik vervolgens op internet verder ging zoeken, kwam ik erachter dat het bedrijfje niet echt naast de deur zit… In elk geval niet mijn deur… Het zit namelijk in Almelo en dat is 250 kilometer van Bergen op Zoom af… Maar ik heb eindelijk gevonden wat ik wil, dus nu laat ik me ook door niets of niemand meer tegen houden.
Later op de dag kwam ik erachter dat Arnaldo ook een muzikale kant heeft; zo bouwt hij gitaren, is hij zelf een begenadigd gitarist en geeft hij gitaarles…
Hij zou op zaterdag 29 februari 2020 met 2 Duitse musici een optreden hebben in Almelo… Op zijn site stond een YouTube-filmpje en dat sprak mij bijzonder aan en ik weet zeker dat Marijke dit ook geweldig zou hebben gevonden. Verder zoeken leverde een dozijn filmpjes op en zette mij in de “actieve modus”.
Ik reserveerde een kaartje, zocht in de buurt van Almelo naar een hotel en reserveerde een tafel in een restaurant.
Zaterdag
Ik vertrek rond de klok van 11:00 uur richting Almelo, een ritje van ruim 2,5 uur.
Via Booking.com heb ik net buiten Almelo een B&B gevonden, B&B Sagenland. Ik heb aangekondigd dat ik rond 13:30 uur zou willen inchecken en dat was geen enkel probleem. Na het inchecken, krijg ik de sleutels van de kamer en van de buitendeur en wordt gevraagd hoe laat ik morgenochtend wil ontbijten.
Ik stap weer in de auto om uit te zoeken waar het restaurant en het poppodium zich bevinden, zodat ik vanavond niet hoef te zoeken. Ik vind een geschikte parkeerplaats, waar vanaf 18:00 uur vrij geparkeerd kan worden.
Vervolgens rijd ik naar Gronau (D) ongeveer 40 kilometer verderop. Een half uur later heb ik de auto geparkeerd en wandel ik door het centrum.
Er is niet bijster veel te doen, maar er is wel een museum, het Driland Museum en wat mij als Nederlander natuurlijk aanspreekt, is dat de toegang gratis is…
Ik rijd via diverse binnenweggetjes terug naar de B&B en lees een uurtje. Rond 17:30 uur vertrek ik naar Almelo, waar ik om 18:30 uur gereserveerd heb bij Ledeboer.
Ik krijg een hoge tafel aan het raam en bestel een droge rosé.
Ik kies voor het 3-gangen keuzemenu. De eerste amuse bestaat uit chips gemaakt van kaas en een mayo-dip. De volgende amuse bestaat uit een sushi van creme en een crostini. Allemaal prachtige smaakexplosies.
Als voorgerecht kies ik de Zeebaars met snijboon, citroen en witte ui. Als hoofdgerecht kies ik de Ossenhaas & Rib met melous ui, pastinaak en aardappel.
Het smaakt allemaal fantastisch en dat was ook de algemene tendens op Tripadvisor, maar tja, over smaak valt nu eenmaal niet te twisten…
Inmiddels is het bijna 20:00 uur en begint de tijd te dringen… Ik bestel als dessert de Kokos met ananas, limoenblad en pure chocolade en sluit af met een kopje koffie.
Nadat ik heb afgerekend, loop ik naar het Poppodium, maar dat zit niet op het mij bekende adres, maar gelukkig is er een jongedame die denkt te weten waar het is… en wat blijkt… ze wist het echt.
Ik maak kennis met Arnaldo en hij geeft aan mij al herkend te hebben…! Hoe kan dat nou…?
Het optreden duurt uiteindelijk inclusief pauze en toegift bijna 3 uur. Ik ben dan ook pas even voor middernacht terug in de B&B.
Zondag
Ik sta om 7:30 uur op en nadat ik gedoucht heb, ga ik naar beneden om te ontbijten.
Het ontbijt bestaat uit diverse soorten brood en broodjes, beschuit en knäckenbröd. Daarnaast zijn er 3 soorten vleeswaren, 2 soorten kaas, jam en een gekookt eitje. Verder is er fruit, yoghurt en koffie.
Ik heb rond 11:30 uur met Arnaldo afgesproken in zijn atelier in Almelo.
Nadat ik een rondleiding heb gehad, krijg ik te horen welke mogelijkheden er zijn qua materiaal, vorm en duurzaamheid en dergelijke.
Het zal een hart worden dat opgebouwd is uit lagen, zoals op onderstaande foto duidelijk te zien is.
Er zal aan het hart een bijzonder element worden toegevoegd, namelijk een van ‘paars’ hout ingelegde Pink Ribbon.
Het is uiteindelijk 13:00 uur als ik in de auto stap, richting Bergen op Zoom.
Een paar weken geleden werd ik via een bericht op Twitter getriggerd door optreden van Youp van ‘t Hek in Carré… De vraag die zich onmiddellijk aandiende, was natuurlijk of ik met mijn huidige gehoorprobleem -en dan met name in grotere ruimtes- er wel voldoende aan zou hebben…? Ik schoot eigenlijk gelijk in de lach toen ik me bedacht wat Marijke gezegd zou hebben: “Niet geschoten, altijd mis…!”. Na enig nadenken, besloot ik dus om een kaartje te bestellen en ik reserveerde gelijk een tafel in Bistro Carrékelder. Ik zou er gelijk een dagtour Amsterdam van gaan maken.
Ik rijd om 10:30 uur thuis weg en arriveer even voor 12:00 uur bij de P+R van de RAI, waar ik mijn auto parkeer en de metrolijn 52 neem naar het centrum.
Na een korte rit, loop ik om 12:21 de trap op en sta ik op het Rokin en vervolgens loop ik richting Oudemanhuispoort, tussen het Spui en het Waterlooplein, ooit een bejaardentehuis.
In de korte tijd dat ik rondloop, valt me op hoeveel, vooral zeer jong, mensen er rondlopen die een rolkoffertje met zich meeslepen. Het is nu nog ‘rustig’, maar ik kan me levendig voorstellen dat de Amsterdammers steeds meer problemen ervaren met toeristen…
Het blijft een genot om hier rond te lopen en vooral rond te kijken…
Om echt alle prachtige details te zien van de (grachten)panden is tich wel meer nodig dan alleen een paar goede ogen…
Ik loop eigenlijk zonder specifiek doel rond, maar ik geniet…
Onderstaande foto van het kolkje heeft een jaar of 50 geleden gediend als voorbeeld voor een pentekening die ik gemaakt heb en die waarschijnlijk sinds onze verhuizing naar Bergen op Zoom, nu 22 jaar geleden, in een doos in de berging staat…
Het is inmiddels 13:15 uur en ik heb wel trek gekregen. Omdat ook een sanitaire stop aan de orde is, wordt het dus een echte lunch in plaats van een broodje.
De Montelbaanstoren is een Amsterdamse toren uit 1516 aan, gelegen aan de Oudeschans.
Ik loop via het Waterlooplein en de Stopera richting Rembrandtsplein.
Als ik de brug over de Amstel over loop, zie ik in de verte Carré.
In het oude hoofdkantoor van de toenmalige Amro Bank vind je nu onder anderen een filiaal van Shabu Shabu en van Vapiano en dat maakt de keuze lastig… Uiteindelijk ga ik voor Vapiano.
Ik kies als hoofdgerecht de Gamberetti e Spinaci, grote garnalen, gebakken in een saus van knoflook, cherry tomaatjes, pesto met pijnboompitjes en baby spinazie. Als pasta kies ik de penne en het geheel wordt rijkelijk bestrooid met Pardanokaas. Ik drink er een glaasje droge rosé bij en het smaakt heerlijk. Als toetje kies ik voor de Nuovoletta Dolce, yoghurt met frambozen, limoen en meringue…
Vreemd genoeg was dit de eerste keer dat ik in Nederland bij Vapiano heb gegeten.
Ik vervolg mijn wandeling en sla linksaf de Utrechtsestraat in. Hier kwam ik vroeger regelmatig bij een 2e-hands platenzaak, Concerto.
De verschillende uitzichten vanaf de vele bruggen blijven mooi.
Het is inmiddels 15:00 uur als ik bij het Frederick Hendrikpkantsoen kom.
Ik heb op veel plekken bijzondere herinneringen, zo ook aan Restaurant de Fles op de Prinsengracht, waar ik Marijke ooit verraste met een etentje met onze goede vrienden Noortje en Hans…
Ik loop via de Vijzelstraat naar het muntplein.
Ik vervolg mijn wandeling en loop de Kalverstraat in.
Vervolgens bezoek ik het Begijnhof, het enige hofje gesticht in het middeleeuwse Amsterdam en gelegen binnen het Singel.
Ik ben blij dat er niet zo veel toeristen zijn dat je geen foto’s meer kunt maken zonder…
De volgende tussenstop is het Amsterdam Museum.
Hierna bezoek ik de LEGO-store en ik verbaas me over de hoeveelheid nieuwe modellen die er zijn, maar ook over de prijzen… sommige dozen kosten wel € 700,-
Ik loop via de Dam naar het Beursplein…
… en vervolgens via onder anderen de Oude Zijds Achterburgwal terug naar het Rokin en langs Hotel L’Europe…
… en vervolgens naar het Rembrandtplein.
Het is pas 17:00 uur en mijn reservering bij Bistro Carrékelder is pas om 18:30 uur, dus ik loop weer richting de Amstel, waar ik een prachtig zicht heb op de Nieuwe Keizersgrachtbrug.
Ik loop vervolgens over de Magere Brug, richting Carré…
… waarna ik vervolgens op zoek ga naar het dichtstbijzijnde metrostation en dat is maar een paar minuten lopen, op de Weesperstraat.
Via de Sarphatiestraat loop ik voor het Amstelhotel langs.
Ik loop nog een keer naar het Frederick Hendrikplantsoen en dan via de Utrechtsestraat weer richting Amstel.
Het begint ondertussen te schemeren en hoewel het nog geen 18:30 uur is, besluit ik toch maar vast richting de Bistro te gaan.
Het is maar goed dat ik gereserveerd had, want het is zo druk dat ik er soms meerdere gasten aan één tafel zitten…
Ik ga voor de Entrecote als hoofdgerecht en neem de Applecrumble met ijs en vanillesaus als dessert. Het smaakt allemaal voortreffelijk en ik sluit af met een kopje koffie. Als ik heb afgerekend is het 19:40 uur, dus keurig op tijd voor de voorstelling die om 20:15 uur begint.
Ik geef mijn jas af bij de garderobe en als ik naar het nummer kijk dat ik krijg overhandigd, moet ik glimlachen: 0164 (het kengetal van Bergen op Zoom).
Ik zit op rij 1, stoel 49 en dat kijkt enigszins haaks op het podium. Hoewel ik de hele voorstelling door geplaagd wordt door ruis in mijn ene oor, kan ik het nagenoeg geheel volgen. Youp is, zoals hij zelf ook aangeeft, getekend door de leeftijd, wat milder geworden en ik herken en waardeer het…
De voorstelling is om 21:50 afgelopen (er was geen pauze) en als de eersten de zaal verlaten hebben, zingt Youp als toegift nog een prachtig liedje over de dood.
Het is 22:00 uur als ik mijn jas ophaal en door de miezerige regen naar het metrostation loop.
Als ik de roltrap op stap, zie ik dat ik het verkeerde perron heb en in plaats van naar beneden te gaan en dan weer omhoog, denk ik dit wel via de dalende trap te kunnen… en dat kan ik dus inderdaad, maar dan van de trap af, is toch iets anders… en ik maak een lelijke val, waarbij ik mijn knie tot bloedens toe blesseer… en moet dus uiteindelijk toch doen, wat ieder ‘normaal’ mens gedaan zou hebben… Ik hoor het Marijke zeggen… “Eigenwijs…” en ze heeft nog gelijk ook.
Aangekomen op Amsterdam CS stap ik over op lijn 52 en klokslag 22:30 uur sta ik bij de parkeerautomaat in de RAI. Na het ingeven van mijn kenteken en het scannen van mijn OV-chipkaart, hoef ik niet de betekende € 26,- aan parkeergeld te betalen, maar slechts € 1,-
Ik ben precies om middernacht thuis. Op de app zie ik dat ik vandaag bijna 23 kilometer gelopen heb; wat een fantastische dag was dit.
Precies 45 jaar geleden
In een Amsterdamse kroeg
“Wil je misschien een biertje…?”
Was het eerste dat ik vroeg
“Nee dank je…”
Gaf je mij te verstaan
Maar later die avond toch
Samen naar een dancing gegaan
Jij was eerst nog niet zeker
Ik was op slag verkocht
Het begin van een prachtige relatie
Die ruim 43 jaar duren mocht
(C) Ruud Vorstermans
Als je eenmaal geconfronteerd wordt met kanker heeft dat een blijvende impact, niet alleen op diegene die kanker heeft, maar ook op zijn of haar directe omgeving.
Nu zijn er verschillende manieren hoe mensen reageren en de meest bekende is misschien wel de 3 V’s:
Welke van deze scenario’s voor wie van toepassing is, komt natuurlijk mede voort uit hoe je als persoon in elkaar steekt.
Bij Marijke werd vlak voor Kerst 2007 tijdens controle “in de bus” borstkanker geconstateerd en daar zijn wij allebei op onze eigen manier mee omgegaan. Terugkijkend kun je stellen dat wij toen voornamelijk bezig waren met herstel en dus vooral met overleven.
Daar waar mensen bij het horen van het woord “kanker” al verstijven en dit direct associëren met “dood”, hebben wij dat nimmer gedaan; herstellen en verder gaan met leven, was ons ongeschreven motto. In de volksmond noemt men dat vechten, maar bij vechten heb je, hoe dan ook een kans en bij kanker is er sprake van wel of geen geluk hebben.
In 2012 bleek dat er sprake was van uitzaaiingen en pas toen ben ik, door een artikel in het Blad B “Als je niet meer beter wordt…”, geconfronteerd met het feit dat Marijke dus nooit meer beter zou worden…. Nu is niet meer beter worden, iets anders dan dood gaan, maar het is wel onlosmakelijk met elkaar verbonden….
Op dat moment kun je twee dingen doen: de hele tijd bezig zijn met wat er zou kunnen gebeuren als….., maar je kunt, gelet op de omstandigheden ook proberen er het beste van te maken en zo veel mogelijk te genieten en wij hebben er toentertijd samen voor gekozen om dat laatste te doen, maar dat betekent helaas niet, dat je daarmee niet (bijna) elke dag geconfronteerd wordt met die gedachten van “wat, als…..”, de kunst is alleen om er niet aan toe te geven….
Hoe je het ook wendt of keert, je hebt dagelijks te maken met spanningen. Spanningen rondom bezoeken aan het ziekenhuis, spanningen door uitslagen van scans, maar ook spanningen die worden opgeroepen als je weer te horen krijgt dat een lotgenote met uitgezaaide borstkanker te horen heeft gekregen dat verdere behandeling niet mogelijk is, of als je hoort dat een lotgenote is overleden.
Houden die spanningen ooit op? In deze vorm (Pre-stress) waarschijnlijk wel, maar daar dan komen andere spanningsklachten (Post-stress) voor terug. Of je nu gebeten wordt door de hond of door de kat?
Wij hebben er vanaf het eerste begin in 2007, samen voor gekozen om over de kanker, de behandeling en de emoties die het soms oproept, heel erg open te zijn en daarmee was het voor sommige mensen bijzonder confronterend. De een sprak er zijn bewondering over uit, terwijl een ander die openheid volledig afkeurde.
Wat men gemakshalve vergat, is dat het voor ons niet zo belangrijk was wat anderen er van dachten (klinkt erg egoïstisch, dat besef ik). Voor ons was het een strategie om te overleven en heeft het gewerkt.
Voor sommigen zijn wij een voorbeeld geweest hoe je, ondanks uitgezaaide kanker, met een positieve instelling alles uit het leven kunt halen wat er in zit en dat heeft ons altijd steun gegeven bij het verwerken van ons eigen verdriet, maar ieder mens is uniek en daarmee ook de manier waarop je in het leven staat.
Ik ben er van overtuigd dat een positieve instelling helpt, zelfs nu ervaar ik dat nog elke dag aan den lijve…
Bijna dagelijks vragen mensen mij, rechtstreeks of via sociale media, heel belangstellend en oprecht, hoe het met me gaat en dat levert mij iedere keer weer een dilemma op… en ik moet glimlachen bij de gedachte dat Marijke hier ook tegenaan liep…
Als ik namelijk antwoord dat het (redelijk) goed gaat, is dat het meest eenvoudige… Ik hoef dan verder niks meer uit te leggen…
Als ik echter antwoord dat het niet goed gaat, moet ik dat -in elk geval in mijn beleving- nader toelichten en daar heb ik dus eerlijk gezegd geen behoefte aan… Het geeft mij een ongemakkelijk gevoel, zelfs bij mensen die heel dicht bij me staan, zoals bijv. de kinderen of hele goede vrienden.
Mijn ervaring is dat mensen de problemen die ik ervaar, proberen te relativeren en vervolgens komen ze met goed bedoelde adviezen. Niemand realiseert zich namelijk -heel begrijpelijk en dat verwijt ik ook absoluut niemand- dat ik daar niet op zit te wachten. Verdriet, pijn en onmacht moet je als het ware beleven… je zult het een plekje moeten kunnen geven om verder te kunnen.
Ik ben zelf heel goed in staat te relativeren, geniet dagelijks van het leven en besef terdege dat ik, ondanks het gemis van Marijke, in mijn handen mag knijpen, maar dat neemt niet weg dat er ook in mijn leven dingen zijn, die ronduit bijzonder vervelend zijn en waar ik niets aan kan veranderen. Ik wil absoluut niet ‘klagen’ en al helemaal niet ‘zielig’ gevonden worden.
Om terug te komen op de vraag: “Hoe gaat het met je…?”, antwoord ik dus maar: “Het gaat redelijk goed met me”…, maar een goed verstaander…
Vandaag hoorde ik weer een verhaal van iemand met uitgezaaide borstkanker die naar een hospice moet… 27 jaar Nog maar en thuis een man en twee kleine kinderen.
Het is de laatste weken een aaneenschakeling van droevige berichten; een kleinkind van goede vrienden dat vlak voor de geboorte overlijdt, een oud-collega die op 54-jarige leeftijd plotseling overlijdt, een vriend van begin 50 die een hartinfarct krijgt en een aantal vrouwen met uitgezaaide borstkanker, die te horen hebben gekregen dat verdere behandeling niet meer mogelijk is…
Het raakt me diep en overschaduwt mijn eigen verdriet wat al lang niet vers meer is, maar houdt verdriet überhaupt een keer op…? Tijd heelt spreekwoordelijk de wonden, maar iedereen heeft zijn eigen tijd nodig…
Ik moet denken aan een bijzonder fragment uit een van de prachtige verhalen van A.A. Milne over Winnie the Pooh.
“Vandaag was een Moeilijke Dag,” zei Pooh.
Er was een pauze.
“Wil je erover praten?” vroeg Knorretje.
“Nee,” zei Pooh na een tijdje. “Nee, ik denk niet dat ik dat wil.”
“Dat is oké,” zei Knorretje, en hij ging naast zijn vriend zitten.
“Wat doe je nu?” vroeg Pooh.
“Niets eigenlijk,” zei Knorretje. “Maar ik weet wat Moeilijke Dagen zijn en ik wil daar meestal ook niet over praten, op zo’n Moeilijke Dag.
“Maar weet je,” vervolgde Knorretje, “Moeilijke Dagen zijn zoveel makkelijker wanneer je weet dat er iemand voor je is… En ik zal er altijd zijn voor jou, Pooh.”
En Pooh zat daar zomaar wat te zitten, zijn hele Moeilijke Dag door zijn hoofd te malen, terwijl stevige, betrouwbare Knorretje zwijgend naast hem zat te bengelen met zijn korte beentjes… En Pooh bedacht dat zijn beste vriend overschot van gelijk had.
Ik put dagelijks troost uit de gesprekken die ik met Marijke had… Er gaat ook geen dag voorbij dat ik een brok in mijn keel krijg, moet lachen of een beeld heb bij een van de ontelbare herinneringen die ik heb. Je zou kunnen zeggen dat Marijke mijn “Knorretje” is.
Ik kan met jou praten
Terwijl je er niet meer bent
Ik kan naar jou luisteren
Terwijl je er niet meer bent
Ik kan met jou lachen
Terwijl je er niet meer bent
Ik hou nog steeds van jou
Terwijl je er niet meer bent
Dat dit allemaal kan
Terwijl jij er niet meer bent…
… maakt mij een gelukkige vent
(C) Ruud Vorstermans
Recente reacties