Categorie: Gedachten
Mijn meisje en haar hond
Mijn meisje en haar hond
Zij op haar relaxfauteuil, hij op de grond
Als je ze zo samen ziet
Geloof je het bijna niet
Maar het is nu eenmaal een feit
Ik raak ze hoe dan ook allebei kwijt
Ik zie ze dagelijks verder achteruit gaan
En daar raak ik steeds weer van ontdaan
Dat ik er nu voor hen mag zijn
Is natuurlijk heel erg fijn
Dat geeft troost en goed gevoel
en dat vergoedt een heleboel
© Ruud Vorstermans
De dagen glijden voorbij!
De dagen glijden voorbij!
Soms glijden de dagen voorbij,
zonder dat ik er weet van heb!
Pijn, vermoeidheid, wazig hoofd,
de dood gaat niet zoals beloofd.
IJzige koude gaat door mijn lijf,
mijn spieren en ledematen zijn stijf.
Zelfs de hond dreigt het op te geven,
hij wil wel, maar kan niet verder leven.
Kijkt mij steeds maar aan en vraagt,
hoe lang moeten we verder gaan?
Maar lieve jongen, we kunnen jou toch niet alleen laten,
ondanks onze pijn, moeten we er toch voor jou zijn.
Ik heb hem steeds meer nodig,
hij moet steeds meer voor me doen en hij doet het allemaal,
naar het ziekenhuis, een prik in mijn buik, masseren
en het huishouden laten marcheren.
Soms wordt het hem te veel
en ontstaat er tussen ons een hoop krakeel.
Maar ook dat lossen we weer op,
ik heb nou eenmaal die strop,
dat ik ziek werd en niet hij,
maar het duurt niet lang meer, dan is het voorbij!
Marijke Vorstermans-Rekers
Afscheid nemen…..
Jaren geleden hoorde ik een liedje van Marco Borsato: “Afscheid nemen bestaat niet…..” en de tekst daarvan is mij altijd bijgebleven. Een paar jaar later las ik een uitspraak van Hans Kraaij Senior die liefdevol sprake van: “Twee keer afscheid nemen”, refererend zijn vrouw, die dementerend was en waarvoor hij tot aan haar dood gezorgd heeft.
Mijn gevoel wordt al langere tijd tussen deze twee uitspraken heen en weer geslingerd….
Ik heb de afgelopen jaren zo veel geleerd over hoe je uit elke situatie iets positiefs kunt halen, als je het maar wil zien. Nu heb ik aan Marijke natuurlijk een geweldig voorbeeld en een van haar gevleugelde uitspraken die dat mooi laat zien, is:
De tekst van het lied van Marco Borsato is zo treffend voor de manier waarop Marijke in het leven staat en hoe ze aankijkt tegen het onvermijdelijk naderende afscheid, dat ik daar nu al kracht uit haal.
“Ik ga wel weg maar verlaat je niet
M’n lief je moet me geloven, al doet het pijn.
Ik wil dat je me los laat
en dat je morgen weer verder gaat…..”
De tekst van Hans Kraaij Senior krijgt dagelijks meer impact omdat ik Marijke langzaam steeds meer achteruit zie gaan, niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal en daarmee is het afscheid al ingezet.
Marijke moet dagelijks steeds meer (van haar zelfstandigheid) inleveren en dat is voor haar best moeilijk. Voor mij zit de moeilijkheid er in dat ik moet meemaken dat Marijke achteruit gaat en dat ik, hoe graag ik dat ook zou willen, daar feitelijks niks aan kan veranderen.
Het doet zo verschrikkelijk veel pijn om iemand waar je zo veel van houdt, pijn te zien lijden, terwijl zij daarnaast ook langzaam verandert in een heel ander mens, met andere gevoelens en emoties, maar het geeft mij door haar niet aflatende wilskracht en positiviteit, ook enorm veel kracht en energie.
“Liefde is……….vaak prachtig
Liefde is………. soms pijnlijk
Liefde is………. wat uiteindelijk overblijft”
Dansen in het donker
Dansen in het donker
in het verleden hebben we genoten
en we genieten hier en nu nog steeds
en de toekomst…..?
Niemand weet wat de toekomst brengt
je er druk over maken heeft geen zin
uiteindelijk gaat het altijd net even anders!
Er gaat geen dag voorbij
dat ik ook niet denk: “Wat.., als..”
Maar dan kijk ik naar jou…
en weet dat ik verder met dansen moet
Recente reacties