Categorie: Gedichten

Een lach en een traan…

Ik schenk koffie in en neem twee speculaasjes uit de koektrommel en eet ze met smaak op. Ik open de koektrommel opnieuw en neem er, eigenlijk tegen beter weten in, nog twee speculaasjes uit en op dat moment schiet ik vol… Ik kijk naar de foto van Marijke en moet lachen, niet zachtjes, maar voluit… Dit waren van die heerlijke momenten, als Marijke zei: “Zullen we er nog eentje nemen?”.

Het inspireert me en zo ontstaat er door het simpelweg pakken van een speculaasje weer een gedicht.

Een lach en een traan

Het leven bestaat uit
Een lach en een traan
Herinneringen bestaan uit
Een lach en een traan
Rouwen bestaat uit
Een lach en een traan

Na verloop van tijd
Worden herinneringen
Meer een lach
Minder een traan
En ontstaat vrede
Met een glimlach
Door te gaan

(C) Ruud Vorstermans

Liefde is…

Liefde is…

Er zijn geen woorden
Die mijn liefde voor jou
Kunnen beschrijven

Tot de dood ons scheidt
Werd helaas waarheid
Maar de liefde is gebleven

Als je zulke liefde ervaart
Is het veel makkelijker
Om verder te gaan met leven…

(C) Ruud Vorstermans

Helden van Het Maxima

Helden van Het Maxima

Kinderen met kanker
Hartverscheurend om te zien
Beide benen op de grond
Nooit de kans op zelfs maar leven

Kinderen met kanker
Relativeren maken tot kunst
Dankbaar voor elke dag
Die mooi is, als je het maar wil zien

Kinderen met kanker
Artsen en verpleegkundigen
Vol emotie, harten van goud
Helden van Het Maxima

Kinderen met kanker
Waar iedereen van houdt
Ouders vol emotie, liefdevol
Helden van Het Maxima

(C) Ruud Vorstermans

Zoek…

Zoek…

Dood lijkt het einde
maar er is meer
Zoek het positieve
laat het negatieve los

Zoek als het regent
naar een regenboog
Zoek als het donker is
naar de sterren

Zoek door je tranen
de herinneringen
Die je hart verwarmen
en je doet glimlachen

(C) Ruud Vorstermans

Geluk

Geluk…

Geluk zit niet
In wat je hebt
Maar met wie
Je het kunt delen

Geluk zit vaak
In kleine dingen
Dat vergeten
Helaas velen

Geluk zit in genieten
Van elke dag
Want niemand weet
Hoe lang geluk
Nog duren mag

(C) Ruud Vorstermans

Boekpresentatie en -signeersessie

Voor de derde achtereenvolgende dag loop ik ’s ochtend om 5:00 uur al buiten en ik vraag me af of ik onbewust wat minder goed slaap omdat ik al dagen bezig ben met vandaag. Vandaag? Ja, want vandaag vindt dan mijn boekpresentatie plaats in het prachtige Markiezenhof. Ik heb speciaal voor vandaag een gedicht geschreven dat de kopers van een gesigneerd exemplaar als een soort van boekenlegger bij hun aankoop krijgen.

Om vandaag extra feestelijk te maken, heb ik mezelf getrakteerd op iets lekkers bij de koffie, namelijk Wener kersenvlaai.

Gisteren heeft een aantal mensen nog laten weten, uiteindelijk toch niet te kunnen komen, maar wel graag een boek te willen kopen en ook vandaag moet een aantal mensen alsnog verstek laten gaan. Jammer, maar er zijn gelukkig nog genoeg mensen die wel komen, zodat ik in elk geval niet alleen ben…

Ik wil op de fiets naar de stad, want parkeren is, zeker op zaterdag, een drama. Het is even puzzelen hoe ik de boeken meekrijg, maar uiteindelijk lukt het me om voldoende exemplaren in de fietstassen te stoppen. Ik fiets in tien minuten naar de stad en het is even na 14:00 uur als ik in de prachtige Hofzaal mijn boeken op een veilige plaats wegzet. Niet veel later komen de eerste gasten, waardoor er ook nog tijd is voor een informeel praatje. Er wordt nog even een tafeltje met 2 stoelen neergezet en een fles water met 2 glazen…

…en dan is het 15:00 uur, maar is Marjo Peppelaar, die vanmiddag als gesprekleider zou optreden er nog niet en hoewel er geen sprake is van echte paniek, bedenk ik dat ik mezelf kan interviewen vanaf stoel 1 en dan antwoord kan geven vanaf stoel 2… Gelukkig voor de aanwezigen is het zover niet gekomen, want Marjo is er en we kunnen met een paar minuten vertraging beginnen.

De eerste vraag -die had ik natuurlijk wel aan zien komen- is hoe ik er toe gekomen ben om gedichten te gaan schrijven? Ik leg uit dat ik vanaf 2012 dagelijks op Facebook een “Liefde is…” heb geplaatst en dat ik, nadat in 2016 er ook uitzaaiingen in de hersenen waren en de oncoloog zichzelf afvroeg of Marijke het einde van dat jaar nog zou meemaken, op 7 juni 2016, op een camping in de Provence, mijn eerste gedicht geschreven en de reacties daarop waren zo positief, dat ik er mee ben doorgegaan.

Een traan…

Ik voel een traan opwellen
als ik zie hoe moe je bent
als ik merk dat je weer pijn hebt
of als je bijna je evenwicht verliest

Ik voel een traan opwellen
als ik zie hoe je ondanks alle ongemakken
niet opgeeft
hoe slecht je ook hoort
hoe snel je soms ook vergeet

Terwijl ik dit schrijf
valt er op het toetsenbord een traan
als ik steeds meer besef
dat ik je straks moet laten gaan

(C) Ruud Vorstermans

Ik had toen nooit kunnen bedenken dat er exact drie jaar later een complete bundel gedichten van mijn hand zou zijn en dat er een uitgever is die dat ook in de markt wilde zetten.

Marjo en ik hadden afgesproken om het gesprek niet echt voor te bereiden, maar het gewoon te laten gebeuren en dat pakt heel goed uit. Vanuit de zaal zijn er ook reacties, waarbij de echtgenoot van een lotgenote aangeeft dat hij eigenlijk geen hobbies heeft en daarom een beetje worstelt met de vraag wat hem dan rest als zijn vrouw ooit een keer komt te overlijden. DE oplossing heb ik ook niet, maar het is wel iets waar ik me, mede vanuit mijn rol binnen de Borstkankervereniging Nederland waarbij de nabestaanden centraal staan, extra ga verdiepen.

De laatste vraag die mij gesteld wordt geeft te maken met het feit dat ik over enkele weken de pensioengerechtigde leeftijd bereik en dan na 46 jaar ook echt ga stoppen met werken. Ik heb inmiddels voldoende gedichten voor een tweede bundel en daarnaast krijg ik steeds meer aardigheid in schrijven en heb plannen om met het verhaal van Marijke en mezelf, zoals we dat in onze blogs hebben bijgehouden, iets te gaan doen. Ook het schrijven van een kinderboek lijkt me erg leuk en ik ga misschien ook nog wel iets doen met koken. Daarnaast ga ik vaker en langer weg met de caravan, heb ik nog voldoende klussen in en om het huis en houd ik van lezen en muziek luisteren. Voor mij dus na 11 juli, mijn aller, allerlaatste werkdag in loondienst, geen zwart gat…

We gaan naar een andere ruimte, waar ik aan een grote tafel plaatsneem om de boeken te signeren en de mensen de gelegenheid hebben om een kopje koffie of een drankje te drinken.

Er is gelukkig genoeg tijd om met iedereen een praatje te maken en voordat ik het weet wordt zachtjes, maar wel vriendelijk gezegd dat men gaat sluiten; het is dan inmiddels 17:30 uur.

Ik heb van diverse mensen een cadeau gekregen en omdat ik met de fiets ben, levert dat een probleem op, maar gelukkig biedt Peet aan om de cadeaus met de auto bij me thuis af te leveren.

Thuis aangekomen schenk ik een borrel in en blijk ik nog steeds in een soort van trance te verkeren. Wat is het bijzonder om dit mee te mogen maken en ik ben van mening dat wat velen vandaag tegen me gezegd hebben, ook waar is: “Marijke zou verschrikkelijk trots zijn geweest”.

Vandaag

Een bijzonder moment
Gedichten en gedachten
Aan een bijzonder mens
Elke pagina, elk gedicht
Voel ik jouw aanwezigheid

Langzaam rolt een traan
Over mijn gezicht
Als ik me realiseer
Dat ik je juist
Vandaag extra mis

(C) Ruud Vorstermans

Lieve mensen, allemaal bedankt, voor de aanwezigheid, de wil om aanwezig te zijn, de bemoedigende woorden, de complimenten, maar uiteindelijk ook voor de aanschaf van het boek. De Borstkankervereniging Nederland kan het geld heel goed gebruiken.

Het boek is onder anderen te koop bij de uitgever (https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=9747) bij Bol.com en bij de reguliere boekhandel.

Menu Title