PTSS: Pre- of Post Traumatisch Stress Syndroom?

Als je eenmaal geconfronteerd wordt met kanker heeft dat een blijvende impact op je; niet alleen op diegene die kanker heeft, maar ook op zijn of haar directe omgeving.

Nu zijn er verschillende manieren hoe mensen reageren en de meest bekende is misschien wel de 3 V’s: Vechten, Verstijven of Vluchten. Welke van deze scenario’s op jou van toepassing is, komt natuurlijk voort uit hoe je als persoon in elkaar steekt.

Bij Marijke is op 27 december 2007 borstkanker geconstateerd en daar gaan we allebei op onze eigen manier mee om. Terugkijkend kun je stellen dat we toen voornamelijk bezig waren met herstel en dus overleven. Daar waar mensen bij het horen van het woord “kanker” al verstijven en dit direct associëren met “dood”, hebben wij dat nimmer gedaan; herstellen en verder gaan met leven, was ons ongeschreven motto. In de volksmond noemt men dat vechten, maar bij vechten heb je, hoe dan ook een kans en bij kanker is er sprake van wel of geen geluk hebben.

Sinds oktober 2012 weten we dat er sprake is van uitzaaiingen en toen werd ik, door een artikel in het Blad B, ineens geconfronteerd met het feit dat Marijke dus nooit meer beter zou worden. Nu is niet meer beter worden, iets anders dan dood gaan, maar het is wel onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Op dat moment kun je 2 dingen doen: de hele tijd bezig zijn met wat er zou kunnen gebeuren als….., maar je kunt, gelet op de omstandigheden ook proberen er het beste van te maken en zo  veel mogelijk te genieten en wij hebben er samen voor gekozen om dat laatste te doen, maar dat betekent helaas niet, dat je daarmee niet (bijna) elke dag geconfronteerd wordt met die gedachten van “wat, als…..”, de kunst is alleen om er niet aan toe te geven.

Hoe je het ook wendt of keert, je hebt dagelijks te maken met spanningen. Spanningen rondom bezoeken aan het ziekenhuis, spanningen door uitslagen van scans, spanningen door hoe Marijke zich voelt, maar ook spanningen die worden opgeroepen als je weer te horen krijgt dat een lotgenote met uitgezaaide borstkanker te horen heeft gekregen dat verdere behandeling niet mogelijk is, of als je hoort dat een lotgenote is overleden.

Houden die spanningen ooit op? In deze vorm (Pre-stress) waarschijnlijk wel, maar daar dan komen andere spanningsklachten (Post-stress) voor terug. Of je nu gebeten wordt door de hond of door de kat?

Wij hebben er samen voor gekozen om over de kanker, de behandeling en de emoties die het soms oproept, heel erg open te zijn en daarmee is het voor sommige mensen bijzonder confronterend. De een spreekt zijn bewondering er over uit, terwijl een ander die openheid volledig afkeurt. Wat men gemakshalve vergeet, is dat wij het niet zo belangrijk vinden wat een ander er van denkt (klinkt erg egoïstisch, dat besef ik), voor ons is het een strategie om te overleven.

Voor sommigen zijn wij een voorbeeld hoe je, ondanks uitgezaaide kanker, alles uit het leven haalt, wat er in zit en dat geeft ons steun bij het verwerken van ons eigen verdriet.