Tag: Emoties

Overal waar ik kom, vragen mensen, soms heel schichtig, hoe het met Marijke is en meestal kan ik daar met droge ogen op antwoorden. “Heb ik dan geen emoties”? Natuurlijk heb ik emoties en soms moet ik even tot 10, 20 of soms zelf 30 tellen, voordat ik in staat ben om antwoord te geven. “schaam ik me dan om emoties te tonen”? Nee absoluut niet, maar mijn emoties, roepen bij anderen ook weer emoties op en daar zit ik, ondanks de lieve en meelevende bedoeling, niet op te wachten.

Er gaat geen dag voorbij waarbij ik er niet even een moment aan denk dat Marijke er straks niet meer is, maar dat kan ik dan ook zo maar weer van me afzetten, want als Marijke, die uiteindelijk, letterlijk, het meeste te lijden heeft, met deze situatie om kan gaan, moet ik dat toch ook kunnen? En wat dat aan gaat heb ik de afgelopen jaren veel van haar kunnen leren.

Sinds we op 27 december 2007 het nieuws kregen dat er bij Marijke sprake was van onrustig weefsel in de borst, wat uiteindelijk op 2 januari 2008 borstkanker bleek te zijn, hebben we naast alle vervelende kanten die er aan borstkanker en de behandeling daarvan, zitten, ook allebei mogen ervaren dat onze relatie alleen maar sterker is geworden. Verder hanteren we allebei het principe dat het geen enkele toegevoegde waarde heeft om je druk te maken over wat er nu of straks niet meer kan, met andere woorden zaken die je toch niet kunt veranderen. Dan kun je die energie beter steken in wat er nog wel kan en daar optimaal van genieten. Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, dat realiseren wij ons ook best wel, maar het lukt ons samen vrij aardig.

Marijke haalt heel veel energie uit haar werkzaamheden voor de Borstkankervereniging Nederland en samen bezoek we, waar mogelijk patiëntenbijeenkomsten, die door het Erasmus Medisch Centrum georganiseerd worden.

Wij doen dat onder anderen door veel bewuster te genieten van het leven en niets meer als vanzelfsprekend aan te nemen. Wij gaan wat vaker op vakantie en genieten verder van alles wat het leven te bieden heeft en dat is heel veel. Soms zit dat in een zwaan die na een lange aanloop eindelijk los van het water komt, maar het kan ook zo maar een programma zijn over een vrouw die haar leven geeft aan de arme kinderen van Peru.

Deed ik voorheen ook wel helpen in het huishouden; inmiddels kan ik koken, wassen, strijken en feitelijk het hele huishouden runnen en dat geeft een rustig gevoel. “Is dat dan zo’n verrijking van het leven”? Misschien niet, maar niet alleen ‘een slimme meid’ is op de toekomst voorbereid .

Doordat we de tijd krijgen om zaken te regelen en niet plotsklaps geconfronteerd worden met de dood, geeft dat ook rust. Zo keken we vorige week ook samen met bewondering naar een uitzending van “Over mijn lijk”, waar een 18-jarige jongen, samen met zijn ouders een grafsteen uitzocht. Confronterend, natuurlijk, maar het is wel de realiteit en dat maakt het straks voor de achterblijvers ietsjes ‘makkelijker’ om het verdriet te dragen.

Doordat Marijke met enige regelmaat gevraagd wordt voor interviews voor kranten, tijdschriften en televisie, komen we met journalisten, fotografen en cameramensen in contact en dat is op zich zelf ook bijzonder en leerzaam om mee te mogen maken.  Zo heeft er inmiddels een interview met haar in Dagblad de Stem en de Telegraaf gestaan, heeft zij meegedaan aan de aktie “Ik sta op tegen kanker” en is zij op televisie te zien geweest bij Hart van Nederland, EenVandaag en RTL Nieuws. Daarnaast levert het uniek beeldmateriaal in de vorm van videofilmpjes op en prachtige, door professionele fotografen gemaakte portretten.

Eind 2014 is er voor de Borstkankervereniging Nederland een filmpje gemaakt, waarin Marijke en ik ons persoonlijke verhaal vertellen.