Categorie: DVDGuy’s Blog

Deze blog is bedoeld om familie en vrienden te laten meegenieten van onze reizen, belevenissen en recepten

Dagje toerist in eigen land

Vandaag staat er een stadswandeling in Amsterdam op het programma. Met een aantal oud-collega’s van het Sociaal Fonds Bouwnijverheid verzamelen we op de Nieuwmarkt en zullen we langs een aantal panden lopen waar het SFB en het Bedrijfspensioenfonds voor de Bouw na de oorlog gehuisvest waren.

Ik ga met de auto naar Amsterdam Noord, waar ik vervolgens op de metro zal stappen naar de Nieuwmarkt.

Omdat er bij het metro-station gebouwd wordt, is de P+R verplaatst en duurt het even voordat ik het gevonden heb.

Als er na 15 minuten nog steeds geen enkele auto is toegelaten, besluit ik dr auto maar te parkeren bij het winkelcentrum Noord, waar ik weliswaar geen korting op het parkeertarief krijg, maar wel zeker weet dat ik op tijd op de Nieuwmarkt zal zijn.

Ik heb Marijke haar OV-chipkaart gevonden en deze opgeladen en zo begeef ik mij voor het eerst in jaren, in het OV in Amsterdam en dan gelijk in de door de jaren heel veel besproken Noord-Zuidlijn.

Vreemd genoeg staat er op het perron een bord dat er niet gefotografeerd mag worden en een dergelijk verbod roept bij mij altijd gemengde gevoelens op…

Ik stap even na 13:00 uur op de Nieuwmarkt uit en als ik ‘boven’ kom, zie ik gelijk de Waag.

Er is nog voldoende tijd om even een broodje te gaan eten. Ik kies om te beginnen een Surinaams broodje Moksi Mesi en als ik dat op heb, haal ik bij Oriëntal Co. nog een broodje Rendang.

Terwijl ik geniet van mijn broodje, zie ik achter de Waag de eerste oud-collega’s komen aanlopen.

Even na 14:00 uur is iedereen er en gaat de tour onder leiding van Mathijs van start…

Bij de Sluyswacht drinken we met een aantal mensen even snel een biertje.

Mathijs vertelt vol vuur over de geschiedenis gedurende WO II en de tijd vlak erna.

Hoewel het uitgangspunt ‘Follow the leader..’ is, is er genoeg ruimte om foto’s te make

Het Mr. Visserplein, waar de Mozes en Aaronkerk aan gelegen is, is recentelijk op de schop genomen.

We lopen langs het Thorbeckeplein naar het Muntplein, waar we vervolgens over de Bloemenmarkt lopen.

“Niets doen…..”

Het is al bijna 10:00 uur. Ik moet hoognodig aan mijn reisverslag gaan beginnen, maar het wordt ook vandaag weer schitterend weer. Vanmiddag dan maar? Of misschien toch maar morgen, als het weer wat minder lijkt te zijn?

 

Het is bijna 12:00 uur. Ik moet hoognodig boodschappen gaan doen, maar het wordt ook vandaag weer schitterend weer. Vanmiddag dan maar? Of misschien toch maar morgen, als het weer wat minder lijkt te zijn?

De dilemma’s van deze vakantie, waarbij ik “niets doen” tot een ware kunst heb verheven, maar die mij -nog meer dan tijdens mijn vakantie in Toscane-, wel de (blijkbaar) broodnodige rust geeft.

Ik kan er mee leven ?

Rouwverwerking: Hoe naïef kun je zijn op je 65e?

6 jaar lang hebben Marijke Rood hart en ik kunnen toeleven naar dat ene moment; dat moment waar je het samen wel regelmatig over hebt, maar ook dat moment waarvan je absoluut niet wil dat het je leven, althans wat je daar nog van gegund is, gaat beheersen.

Als het onvermijdelijke dan werkelijkheid wordt, kunnen er, dat was althans mijn idee, in extremis feitelijk 2 dingen gebeuren: je kunt volledig instorten of je krijgt nog meer kracht om te doen wat gedaan moet worden en dan verder te gaan.

IMG_6344

Alle zaken rondom het overlijden en de crematie, hadden Marijke Rood hart en ik ruim 2 jaar geleden allemaal al geregeld en toen ik een week na de crematie, geheel volgens opdracht van Marijke Rood hart een aan mij gerichte brief opende en las, stond daar onder anderen in dat ze hoopte dat ik nog een tijdje een gezellig leven zou hebben en dat ik lekker op vakantie zou gaan.

Een paar dagen na de crematie ben ik weer gaan werken en vervolgens heb ik de caravan gehaald en ben ik –met 2 prachtige vakantiefoto’s van Marijke Rood hart– voor ruim 3 weken vertrokken naar Toscane.

Ik kreeg van veel mensen te horen dat ze me dapper vonden dat ik dat kon, maar het kostte me totaal geen moeite. De laatste 2 jaar was Marijke Rood hart al niet echt meer in staat om in de vakantie structureel dingen te doen en rijden met de caravan deed ik altijd al als enige.

IMG_6165

De vakantie zelf bleek, ondanks dat ik Marijke Rood hart elke dag miste, een verademing; even helemaal niks doen…. en wat bleek…. ik was daar erg goed in. Waar ik echter totaal geen rekening mee had gehouden, was dat ik steeds meer moeite begon te krijgen met “iets doen” en dat alleen al het kijken naar een foto van Marijke Rood hart of het horen van een liedje, mij emotioneerde en soms zelfs leidde tot enorme huilbuien.

Is dat erg? Nee natuurlijk niet, maar ik was blijkbaar zo naïef geweest om te denken dat de fases van rouwverwerking (ontkenning, woede, onderhandelen, verdriet en aanvaarding)zoals ik die ook vanuit mijn eigen werk ken en aan anderen meegeef, ter overdenking, op mij niet van toepassing zouden zijn Denkende emoticon.

Is er bij mij dan (echt) sprake van ontkenning? Ik denk inmiddels dat het antwoord daarop zowel “Ja” als “Nee” moet zijn. “”Nee” omdat de realiteit dat Marijke Rood hart er niet meer is, bij mij wel aanwezig is. “Ja” omdat ik, zelfs na 3 maanden, nog steeds het gevoel heb, dat ze er ooit weer een keer “zal zijn”. Ik kan nog steeds emotioneel worden en huilen als ik een foto zie, of iets lees wat anderen over haar en haar bijzondere kijk op het leven met uitgezaaide (borst)kanker hebben gezegd of geschreven, maar als ik dan foto’s zie van de laatste dagen, zie ik ook dat haar lichaam echt op was; haar geest wilde nog wel, maar het lichaam kon het niet meer aan en dat geeft mij dan ook wel troost.

IMG_7368

Mogelijk komen ook de andere fases vandaag of morgen ook voor mij nog aan de orde, maar dat zie ik dan wel weer. Als mensen nu aan mij vragen hoe het gaat, antwoord ik volmondig: “Het gaat goed met me” en als mensen dichtbij me dan vragen: “… en als je eerlijk bent?”, dan krijgen ze hetzelfde antwoord.

Het gaat ook goed met me; ik werk, ik eet gezond, het huis ziet er keurig uit, ik pak regelmatig een terrasje, ga uit eten, ontmoet vrienden, ik lees, ik puzzel, ik kijk met plezier series (films duren me te lang en sport kijken kan me niet meer boeien), ga binnen enkele  weken weer op vakantie en heb het financieel, ook als ik straks met pensioen ga, allemaal goed op orde.

Wat ik echter wel merk, is dat mijn energiehuishouden te wensen overlaat. Ik wandel elke ochtend ongeveer 8 kilometer, maar als ik voor mijn werk een opdracht heb gedaan en die ‘s middags moet afronden, kan ik me daar regelmatig niet toe zetten. Vrijdag is mijn parttime dag en die wilde ik gebruiken voor huishoudelijke klussen, maar in de praktijk ben ik blij dat ik een dag helemaal NIKS MOET. Zaterdag pak ik dan vervolgens wel alles aan wat ik wilde doen; soms in een paar uur achter elkaar en soms verspreid over de hele dag.

Ik ben omringd door hele lieve kinderen, vrienden en collega’s, die niet wachten tot ik iets van me laat horen, maar die mij ook zelf actief benaderen, bijvoorbeeld om mij te vragen ergens mee naar toe te gaan en uiteraard heb ik elke dag profijt van het motto dat Marijke Rood hart heeft meegegeven: “Alles blijft hetzelfde, maar dan anders…”.

Vandaag 65 jaar; in meerdere opzichten een bijzondere dag

Als Marijke even voor 8:00 uur beneden komt, is het eerste wat zij doet, mij feliciteren met mijn verjaardag en dat is in elk geval een positief teken. Door de uitzaaiingen in de hersenen, zijn hetgeen de zintuigen waarnemen, niet altijd wat de hersenen registreren en/of terug  geven.

We beginnen de dag met een heerlijk ontbijt, bestaande uit croissants gevuld met ham en kaas en gevuld met kaas en daar drinken we vers geperst sinasappelsap bij.

IMG_3330IMG_3329

Mijn verjaardagscadeau bestaat uit 23 albums van Stan Getz, samen gebracht in 3 boxen met elk 4 CD’s.

IMG_3334IMG_3335IMG_3336

Als Marijke rond 10:00 uur haar berichten checkt, belt Tanja, haar oncologische fysiotherapeute met de vraag of ze al kan komen.

IMG_3340IMG_3342IMG_3341

En een paar minuten later is Tanja hier voor een uitgebreide massage, waarbij ze ook nog even Marijke haar nagels lakt.

IMG_3345

Vervolgens wordt de steunkous die Marijke draagt op de juiste hoogte, net onder de knie, afgeknipt.

IMG_3348IMG_3350

Tanja neemt afscheid van Marijke en komt woensdag weer langs. Marijke lakt ondertussen zelf haar nagels nogmaals.

IMG_3351IMG_3352

Omdat Marijke vandaag een bijzonder goede dag heeft, hebben we besloten om met de auto langs diverse binnenweggetjes naar Turnhout in België te rijden en daar onder anderen het Begijnhof te bezoeken en, als we wat geschikts tegen komen, ook te gaan lunchen. We nemen in elk geval de rolstoel mee voor Marijke.

Het is 13:30 uur als  we uit de parkeergarage komen, waar we de auto hebben neergezet. Vandaaruit hebben we uitzicht op het Kasteel van de hertogen van Brabant.

IMG_3353IMG_3354

Het Begijnhof ligt op slechts een paar honderd meter lopen vanaf de parkeergarage. Je vindt hier huizen uit de 16e en 17e eeuw.

IMG_3357IMG_3358

IMG_3356

Men is het hele Begijnhof opnieuw aan het bestraten en dat maakt het lopen achter een rolstoel, er niet makkelijker op, maar het is zeker de moeite waard.

IMG_3359IMG_3355

IMG_3371

Midden op het pleintje bevindt zich een Maria-kapelletje.

IMG_3375

IMG_3373IMG_3374

We lopen verder langs de prachtige gerestaureerde huisjes, waar de laatste begijn al weer lang vertrokken is en gaan richting een van de uitgangen.

IMG_3378IMG_3379

IMG_3380IMG_3382

Nadat we rechtsaf zijn geslagen., komen we weer bij het Kasteel van de hertogen van Brabant.

IMG_3383IMG_3384

IMG_3386

We lopen vervolgens richting Grote Markt, waar in elk geval voldoende restaurantjes zijn en komen uit bij De Waterput.

IMG_3420

We besluiten om voor het aangeboden 3-gangenmenu te gaan. Marijke neemt een alcoholvrije Palm en ik ga voor een Koninckje.

IMG_3390IMG_3394

We krijgen zwarte en groene olijven en vers Turks brood, geserveerd met een heerlijke kruidenboter. Als voorgerecht kiezen we allebei voor de kaascroquetjes.

IMG_3397IMG_3398

Het smaakt voortreffelijk. Marijke heeft de Lasagne als hoofdgerecht en ik heb de Pasta Oriëntaal gekozen.

IMG_3402

IMG_3407IMG_3405

De Lasagne is veel te veel voor Marijke, maar hij is wel erg lekker en dat geldt ook voor mijn pasta.

Marijke heeft Dame Blanche als dessert gekozen en ik heb gekozen voor de Tiramisu.

IMG_3412IMG_3414

Als ik heb afgerekend, lopen we op ons gemak door de winkelstraten, waar we “natuurlijk” ook weer een Rituals winkel tegenkomen, terug naar de parkeergarage.

IMG_3421IMG_3422

Ik stel de navigatie zo in, dat we ook op de terugweg de snelwegen mijden en dat brengt ons langs andere dorpjes terug richting Nederland.

IMG_3424IMG_3425

IMG_3423

IMG_3426IMG_3427

Het is 17:30 uur als we weer thuis zijn, waar ik eerst voor Marijke een kopje thee maak en dan ga ik even met Charlie lopen.

Het was vandaag in alle opzichten: “Een dag om nooit te vergeten!”.

Pluk de dag(en)

Omdat ik op 2 april 2018 65 jaar word, hetgeen toch wel een redelijk bijzondere dag is, had ik het idee opgevat om de (klein)kinderen mee naar Essen in België uit lunchen te nemen.

Verder leek het me leuk om dan daar een foto te laten maken, waar we allemaal op staan, als aandenken. Helaas blijken Diana en Nick volgende week naar Portugal te vertrekken, waarop ik in overleg met Jamie en Mike, uitkom op de zaterdag ná mijn verjaardag, niet wetende dat het zo snel slechter met Marijke haar gezondheid zou gaan.

Diana en Nick willen vandaag komen en dan ons mee uit lunchen nemen. Uiteindelijk spreken de kinderen onderling af, dat ze allemaal naar Bergen op Zoom komen, waarbij er een soort van overlap zit tussen vertrek van Diana en Nick en de aankomst van Jamie en Mike. Op deze manier is het voor Marijke minder druk en daarmee minder belastend.

Diana stuurt een appje dat we om 11:30 uur verwacht worden bij The Old Bakery. Met de gehandicapten parkeerkaart van Marijke, kunnen we voor de deur parkeren en dat is, mede omdat het gesneeuwd heeft, heel plezierig.

IMG_2811

We hebben net wat te drinken besteld, als de (klein)kinderen binnen komen.

IMG_2812IMG_2814

Uiteraard mogen oma en opa, de kleine man zijn flesje geven.

IMG_2823 (Blurred)IMG_2819

Marijke bestelt de sandwich Old Bakery, Diana en Nick, de omelet Old Bakery en ik de omelet met zalm en brie. Dhara krijgt een tosti.

IMG_2828 (Blurred)IMG_2834

IMG_2833IMG_2831

Het smaakt allemaal heerlijk. Jammer genoeg heeft Marijke aan een paar happen al genoeg. We genieten van de (klein)kinderen en van de vers geperste sinasappels.

IMG_2835

Ik ga voor Marijke nog even snel een neusspray halen en als de kinderen hebben afgerekend, gaan we naar huis, waar we een kopje thee of koffie drinken. Niet lang daarna komen Jamie, Mike en de kinderen.

IMG_2838IMG_2839 (Blurred)

Nick maakt zich ondertussen nuttig als fotograaf (in de dop).

IMG_2844IMG_2845

Maar dat levert in elk geval ook voldoende ‘goede foto’s’ op.

IMG_2843

Als we dan uiteindelijk proberen om met behulp van een zogenaamde selfie-stick een foto te maken, krijgt iemand na onderstaande foto te hebben gezien, het briljante idee, dat we deze stick ook op een statief kunnen zetten.

IMG_2848 (Blurred)

Als ik het statief gepakt heb, blijkt dat dus een meer dan prima idee en levert het prachtige plaatjes op. Een waardevolle herinnering, weten we nu al.

IMG_2850 (Blurred)

IMG_2854 (Blurred)

Jamie geeft Kaelen nog een flesje en dan gaan Diana en Nick terug naar Amsterdam.

IMG_2871IMG_2853

Terwijl ik met Charlie op straat ga, worden er bloemen bezorgd vanuit de USA van Petra en Rick Engle. Hoe bijzonder is dat?

IMG_2855IMG_2857

En dan gaan ook Jamie en Mike met de kinderen naar huis.

Toeval bestaat niet, maar het zou me niks verbazen als later blijkt dat dit de laatste keer geweest is dat we met zijn allen bij elkaar geweest zijn.

Kommer en kwel in huize Vorstermans

Ik loop al weer vroeg met Charlie buiten.

IMG_2717

Omdat Marijke maar niet van haar benauwdheid afkomt en het bloedonderzoek vorige week niks heeft opgeleverd, maakt ze toch weer een afspraak bij de huisarts, waar we om 16:30 uur terecht kunnen.

IMG_2735IMG_2736

Het valt dr. Dingelstad op dat Marijke er inderdaad zeer vermoeid uit ziet. We spreken even over waar ze tegen aanloopt en hoewel hij er weinig van verwacht, maakt hij ter plekke een afspraak voor een bezoek aan de KNO-arts en na enig aandringen van zijn kant, kant zij maandag 19 maart 2018 al om 9:35 uur terecht.

Omdat onze grote lieve vriend Charlie het ook heel moeilijk heeft en we niet verwachten dat hij nog erg lang te leven heeft, maak ik een aantal foto’s van hem.

IMG_2720 

IMG_2721IMG_2724IMG_2725

Mijn meisje en haar hond

IMG_2421

Mijn meisje en haar hond
Zij op haar relaxfauteuil, hij op de grond

Als je ze zo samen ziet
Geloof je het bijna niet

Maar het is nu eenmaal een feit
Ik raak ze hoe dan ook allebei kwijt

Ik zie ze dagelijks verder achteruit gaan
En daar raak ik steeds weer van ontdaan

Dat ik er nu voor hen mag zijn
Is natuurlijk heel erg fijn

Dat geeft troost en goed gevoel
en dat vergoedt een heleboel

© Ruud Vorstermans

Drukke dag voor oude(re) mensen

Vanmiddag komen Diana, Nick en de kinderen, maar als de bel gaat, staat de bloemist wederom voor de deur met een prachtig boeket tulpen en deze keer zijn ze van mijn oud-collega en zijn vrouw.

IMG_2248IMG_2245

Marijke doet nog even wat werkzaamheden voor de Borstkankervereniging, terwijl ik wat administratie weg werk.

IMG_2250

Om 14:30 uur krijg ik een Whatsapp-berichtje van Diana dat ze uit Den Haag wegrijden en een uurtje later zijn ze in Bergen op Zoom.

Nadat ik voor iedereen wat te drinken heb ingeschonken, vraagt Dhara of oma met haar wil tekenen en kleuren.

IMG_2261

Ik rijd even met Nick mee naar het tankstation en zo kan hij gelijk zien, wat er de afgelopen periode is bijgebouwd.

IMG_2273IMG_2272

Het is inmiddels 16:45 uur en Charlie wil, hoewel hij steeds moeilijke gaat lopen, wel even naar buiten en Dhara wil hem wel vasthouden en dat blijkt ze uiteindelijk heel erg leuk te vinden.

IMG_2279IMG_2281

IMG_2283

We eten gezellig een broodje en voor we het weten is het al 19:00 uur. Marijke knuffelt nog even gezellig met Kaelen.

IMG_2275 (1)IMG_2276 (1)

IMG_2293 (1)

En dan keert de rust weer terug. We merken op zulke momenten best wel dat we ouder worden.

Met Charlie naar de dierenarts

Charlie loopt al een paar dagen met zijn rechter achterpootje te trekken en omdat het niet beter wordt, heeft Marijke een afspraak gemaakt bij de dierenarts in Moerstraten.

IMG_2109IMG_2111IMG_2112

We leggen weer uit dat Charlie niet aan zich laat komen, zeker niet door een vreemde, maar de laatste tijd ook niet meer door ons. De dierenarts legt uit dat, omdat Charlie al 13 jaar is en inmiddels nog maar 20 kilo weegt, er aan verdoving geven, een risico zit, maar het kan simpelweg niet anders. Ze proberen hem nog wel met snoepjes te paaien dat hij zich een muilkorfje om laat doen, maar dat lukt dus niet en uiteindelijk krijgt hij een lus om zijn nek, met een lange stik er aan en lukt het om hem een verdoving te geven.

IMG_2114IMG_2116

In tegenstelling tot de laatste keer dat hij verdoofd werd, gaat hij nu redelijk snel onder zeil.

IMG_2115IMG_2118

Ze gaan kijken wat er met zijn pootje mis is, zijn nagels worden geknipt en zijn tanden zullen worden schoon gemaakt. Wij zullen gebeld worden, als we hem weer kunnen ophalen.

IMG_2120IMG_2121

Op de röntgenfoto is te zien, dat er sprake is van ernstige slijtage in zijn rug en in zijn linker poot en omdat hij geen pijn lijkt te hebben, zal hij medicatie krijgen om eventuele ontstekingen te remmen Bedroefde emoticon.

We worden om 15:30 uur gebeld dat we hem kunnen komen halen.

Menu Title