Tag: “When life gives you lemons

Marijke: Eind 2007 deed ik mee aan het bevolkingsonderzoek borstkanker. Uit de controle ‘in de bus’ bleek
dat er iets aan de hand was. Op 27 december zaten we bij de huisarts, die met de boodschap had ge-
wacht tot na de kerst. Dat had hij goed ingeschat; we hebben in elk geval een zorgeloze kerst gehad. De
boodschap was dat er sprake was van onrustige cellen, die waarschijnlijk duidden op borstkanker. Toen
ging het snel: op 2 januari 2008 zaten we bij de chirurg. Ik koos voor borstamputatie en chemo. Dan ben
ik ervan af, dacht ik toen nog heel naïef.

Ruud: Ik dacht meteen: dit gaat niet om mij, dit gaat om haar en ik steun haar onvoorwaardelijk in elke
keuze die zij maakt. Je beseft datje zelf niet meer de belangrijkste bent.

Marijke: In 2009 heb ik uit buikweefsel een nieuwe borst gekregen. Ik had het altijd raar gevonden dat er
een stukje borst was blijven zitten, maar volgens de chirurg was dat juist prima om een reconstructie
te maken. Eind 2011 bleek ik in mijn gereconstrueerde borst een tweede tumor te hebben. Ik kreeg 35
bestralingen.

Toen wij in april 2012 op vakantie waren, had ik een naar hoestje. Omdat dit bleef, kreeg ik verder onder-
zoek. Daaruit werd duidelijk dat ik een tumor in mijn long had. Zo’n mededeling komt als een bom bij je
binnen. Op dat moment hadden we beiden nog geen idee dat het om een uitzaaiing zou gaan; het kon
immers ook een nieuwe, primaire tumor zijn. Het duurde ruim twee maanden voordat was vastgesteld
dat het om uitzaaiingen van de borstkanker ging.

        In juni 2014 heb ik, in overleg met de oncoloog, everolimus gehad. In oktober
waren er op de CT-scan plekjes te zien op long en lever, en op een botscan
bleek ook een plekje op het bekken zichtbaar te zijn, wat betekende dat de
behandeling niet meer voldeed. Ik ben gestart met chemo (FAC), maar in
november bleek dit te zwaar te zijn. In december ben ik overgestapt op een
andere chemo (CMF), die naar verwachting een halfjaar zal duren. Daarnaast
krijg ik elke vier weken een botversterkend infuus (APD). Eens in de maand

        ga ik op maandag naar het ziekenhuis en op dinsdag zit ik weer gewoon op
mijn werk. Ik werk 18 uur als afdelingssecretaresse bij de gemeente Bergen
op Zoom. Blijven werken is belangrijk voor me, daar krijg ik energie van. Thuis
blijven zitten maakt je ziek, dan heb je veel te veel tijd om na te denken.

Ruud: In mijn baan bij de arbodienst spreek ik heel veel mensen over ziekte en werk. Hoe ze in het leven
staan, heeft niets te maken met de ernst van de ziekte. De een heeft rugpijn en kan het werk niet meer
aan, en de ander heeft een ernstige ziekte en gaat het liefst aan het werk. Ik merk dat kanker nog echt
wel een beladen onderwerp is. Wij zijn er zelf heel open over. Hoe je ermee omgaat, is heel bepalend voor
hoe je je voelt. Kanker overkomt je; hoe je ermee omgaat is een keuze. Daar houden we ons aan vast.

Eigenlijk hebben we ons nooit zorgen gemaakt over de toekomst. We zijn wel veel bewuster gaan genie-
ten en beseffen terdege dat niets ‘vanzelfsprekend’ meer is. We stellen geen dingen meer uit; als we iets
willen, doen we dat ook. Marijke heeft geen bucketlist, maar ze wilde wel heel graag naar Indonesië. Dat
hebben we het afgelopen jaar gedaan. En in oktober maken we een rondreis op Sicilië.

Gewoon doorgaan houdt je sterk. We kunnen wel blijven kniezen over wat er niet meer kan, maar wij
genieten liever van wat er wél is. Dat zijn niet alleen de vakanties en stedentrips. ook thuis vieren we de
goede én de slechte momenten. Dus trekken we de bubbels open als er iemand jarig is. Maar ook na een

een slechte uitslag zitten we buiten op het terras met een goed glas. We creëren zelf onze genietmomenten.

Daarmee proberen we zo veel mogelijk herinneringen te maken nu het nog kan.