18 juni 2014 ontving ik een mailtje van Dining with the stars, waarin je nogmaals de winnende menu’s bij de Top 10 beste Michelin Sterren restaurants van Nederland of de 2 Runner Up’s, kon proeven.
Nu wilde ik al veel langer met Marijke een keertje naar de Librije, maar het is bijna onmogelijk om daar binnen te komen en een lunch ligt dan toch ook weer niet erg voor de hand, maar je kunt nu ook naar Librije’s Zusje en die heeft niet voor niets 2 Michelin sterren, dus snel een tafel gereserveerd voor zaterdag 5 juli 2014 om 13:30 uur.
De winnaar was dit jaar Perceel in Capelle aan den IJssel, dus daar ook maar gelijk gereserveerd voor zondag 13 juli 2014 om 19:30 uur; mocht Nederland, tegen mijn verwachting in, de finale van de World Cup spelen, kunnen we altijd nog kosteloos annuleren.
De rit naar Zwolle bedraagt 201 kilometer en even na 11:00 uur vertrekken we. Omdat er op de A27 tussen Breda en Gorinchem een file staat, krijgen we het advies om via Rotterdam en de A12 te rijden. Zonder verdere problemen, komen we om 13:15 uur aan in Zwolle.
Als ik mijn auto bij Librije’s Hotel voor de deur wil zetten komt er een in keurig zwart gestoken heer vertellen dat het valet parking is en dat hij de auto voor € 13,50 wel wil weg zetten. Ik ben altijd in voor gemakkelijk geld verdienen en dus zet ik hem zelf wel even weg, 100 meter om de hoek; makkelijk verdiend, toch? 
.
Marijke is ondertussen alvast naar binnen gelopen in deze voormalige gevangenis, waarvan we ooit op televisie zagen hoe het voor miljoenen verbouwd werd tot hotel en restaurant.
We worden naar onze tafel begeleid, waarna we beiden een glas witte wijn bestellen; Marijke bestelt ook gelijk water.
We beginnen met een hapje, waarvan we beiden niet hebben onthouden wat het was, maar het smaakte een beetje naar ossenworst en je moest het van de limoen waarop het geserveerd werd afhappen, met een goede beet in de limoen; verrassende smaakcombinatie. Het geheel werd geserveerd op een boomstammetje.
Vervolgens worden we getrakteerd op rode biet met blauwaderkaas (links op de foto) en dat is dan weer krokant, zoals bijvoorbeeld chips. Vervolgens krokante pinda met een vulling (rechts op de foto), maar dat weten we ook allebei niet meer. Wat we wel weten, is dat het geserveerd werd op stenen, die weer in een soort grind lagen en dat het verrukkelijk smaakte.
We krijgen de kaart van het 4-gangen menu en daar maak ik een foto van, zodat we van alle andere gerechten in elk weten wat het was .
We krijgen bruine boter (boven) en boter van geitenmelk geserveerd, samen met warm geserveerde kleine, bruine bolletjes.
De eerste gang bestaat uit zalm met komkommer, asperges en mierikswortel, waarover een soort van jus van komkommer wordt gegoten. Deze jus verdwijnt voor een groot deel in de gaatjes van het tussenbord.
De smaak van de zalm en de komkommer past wonderwel bij elkaar, maar laat zich niet goed omschrijven; dat moet je gewoon proeven.
Als we klaar zijn, komt een dame met een soort tang het tussenbordje wegnemen en blijkt er nog een deel van dit gerecht tevoorschijn te komen; verrassend.
Het tweede gang bestaat uit kabeljauw met kokos en citroengras. Het wordt gepresenteerd met een eetbare bloem en ook nu is alles weer perfect op elkaar afgestemd. Hetgeen op de foto op krieltjes lijkt, is in werkelijkheid alleen de schil met lucht er in. Wat een genot om dit een keer te mogen proeven.
Het gezelschap is fantastisch, hoewel ik natuurlijk wel bevooroordeeld ben , de omgeving is geweldig en het eten is zo verschrikkelijk lekker, dat het zich eigenlijk niet laat beschrijven.
De derde gang bestaat uit Gieters lam, aubergine, bruine boter en een eigen gemaakte jus. Het lam is langzaam gegaard, waardoor het de structuur van “draadjesvlees” heeft gekregen en dat terwijl het rosé is. De aubergine is gebakken en aan de buitenkant goed bruin. Het vlees is om te zuigen, zo lekker.
Tot slot de vierde gang en dat is “los geslagen appeltaart”. De ingrediënten van de appeltaart worden op een speelse manier, los gepresenteerd op een bord, waaromheen een mini-uitvoering van een aardappelkist van vroeger zit. Het vanillestokje wordt in zijn geheel gepresenteerd en is zo zacht, dat je het kunt eten.
We sluiten af met een kop koffie.
De rekening krijgen we gepresenteerd in een luxe omslag; alleen daarom al zou je hier een keertje moeten gaan eten .
.
John bestelt een pastaschotel en Gerard en ik gaan voor een pizza en nemen er een lekker wit biertje bij.
Recente reacties