Trots op mij
Dit gedicht van Nicolasina Clement las ik vandaag en het sprak mij vandaag nog meer aan dan toen ik het de eerste keer las.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet trots op mezelf ben, maar ik vind het nogal arrogant om het hardop te zeggen of op te schrijven. Waarom ik het dan toch doe…?
Misschien is dat nu juist de essentie van dit gedicht, dat je zonder schroom trots mag zijn en daar ook openlijk voor mag uitkomen.
Als de mensen om me heen vragen hoe het met me is, antwoord ik ook oprecht dat het goed met me gaat. Tegelijkertijd hoor ik Marijke “het gaat -gelet op de omstandigheden- goed, alleen zijn de omstandigheden Ka-U-Thee“, maar het gaat echt goed, want in tegenstelling tot veel mensen, kan ik -ondanks de omstandigheden- wel genieten van het leven…
… en daar mag ik dus trots op zijn.