Maand: februari 2017

We weten allemaal dat de poolkappen aan het smelten zijn, terwijl het daarnaast ook nog eens zo is dat, mogelijk door de opwarming van de aarde, het proces zich gaandeweg lijkt te versnellen. Slechts weinigen staan er bij stil dat dit proces elke dag gaande is, nooit meer zal stoppen en onomkeerbaar is en dat er dus een moment komt, dat er geen poolkappen meer zijn. Hoe lang dat proces duurt, weet niemand en slechts een kleine groep mensen die het milieu een warm hart toedraagt, is hier dagelijks mee bezig.

Als je te horen krijgt dat de poolkappen smelten en er over een x-aantal jaar niet meer zullen zijn, schrik je in eerste instantie, maar dan wuif je het vervolgens weg. Het poolijs is immers een enorme massa, dat zat wel niet zo een vaart lopen.

Als er dan vervolgens een grote scheur ontstaat en er een deel van de pool dreigt af te breken en als een soort van groot ijsblok in zee zal komen te drijven, staan we daar ook weer even bij stil, we doneren misschien iets aan Greenpeace en dan gaat het leven weer gewoon verder.

Uiteindelijk brokkelt het ijs steeds verder af en doordat de temperatuur oploopt, smelt het ook nog eens sneller en resteert er steeds minder. Ook nu weer staat een groep mensen hier nadrukkelijk bij stil, wordt er weer een milieuconferentie gehouden, worden er wereldwijde verdragen gesloten en gaan we weer gewoon verder met het leven van alle dag.

Wie echter op die ijsschots leeft, zoals bijvoorbeeld de ijsbeer, ziet zijn woonomgeving dagelijks verder afbrokkelen, tot er een moment komt, dat er geen sprake meer is van een ijsschots en de ijsbeer verdwijnt in het water. Hij gaat niet onmiddellijk dood, want hij kan nog een tijdje blijven zwemmen, maar uiteindelijk zal zijn lichaam het door alle inspanningen opgeven en verdwijnt de ijsbeer voorgoed onder water en zal hij dood gaan.

Als je het bericht kreeg dat er op de scan die in “de bus” gemaakt was, iets verdachts te zien is, schrik je, maar denk je al snel dat het allemaal wel mee zal vallen.

Als dan vervolgens vast staat dat er wel degelijk sprake is van kwaadaardige cellen, wordt er geopereerd, wordt chemo gegeven en ga je er vanuit dat de situatie na deze behandeling, weer onder controle is.

Dan ontstaan er echter opnieuw klachten, word je bestraald en krijg je medicatie en weer denk je, dat je daarmee voldoende hebt gedaan en dat het uiteindelijk allemaal is meegevallen.

Maar dan blijkt dat er sprake is van uitzaaiingen en is het proces ineens onomkeerbaar geworden en zitten de kankercellen in steeds meer essentiële organen en weet je dat er geen kans meer is om te genezen is. Als het moment daar is, zul je lijdzaam moeten toezien dat er niets meer aan gedaan kan worden en dan gaat het proces vervolgens steeds sneller.

Familie, vrienden, bekenden en collega’s leven allemaal met je mee en steunen je, maar hun leven gaat nadat moment van aandacht gewoon weer verder (en dat is natuurlijk alleen maar goed), maar als je, net zoals de ijsbeer ziet de ijsschots waar je op leeft, langzaam verder afbrokkelt en het voor je gevoel steeds warmer wordt, realiseer je je, dat er een moment komt, dat je moet gaan zwemmen en vervolgens merk je dat het zwemmen niet meer lukt, niet omdat je niet meer wilt, maar simpelweg omdat je lichaam op is .