Dag: 19 november 2019

Bijna dagelijks vragen mensen mij, rechtstreeks of via sociale media, heel belangstellend en oprecht, hoe het met me gaat en dat levert mij iedere keer weer een dilemma op… en ik moet glimlachen bij de gedachte dat Marijke hier ook tegenaan liep…

Als ik namelijk antwoord dat het (redelijk) goed gaat, is dat het meest eenvoudige… Ik hoef dan verder niks meer uit te leggen…

Als ik echter antwoord dat het niet goed gaat, moet ik dat -in elk geval in mijn beleving- nader toelichten en daar heb ik dus eerlijk gezegd geen behoefte aan… Het geeft mij een ongemakkelijk gevoel, zelfs bij mensen die heel dicht bij me staan, zoals bijv. de kinderen of hele goede vrienden.

Mijn ervaring is dat mensen de problemen die ik ervaar, proberen te relativeren en vervolgens komen ze met goed bedoelde adviezen. Niemand realiseert zich namelijk -heel begrijpelijk en dat verwijt ik ook absoluut niemand- dat ik daar niet op zit te wachten. Verdriet, pijn en onmacht moet je als het ware beleven… je zult het een plekje moeten kunnen geven om verder te kunnen.

Ik ben zelf heel goed in staat te relativeren, geniet dagelijks van het leven en besef terdege dat ik, ondanks het gemis van Marijke, in mijn handen mag knijpen, maar dat neemt niet weg dat er ook in mijn leven dingen zijn, die ronduit bijzonder vervelend zijn en waar ik niets aan kan veranderen. Ik wil absoluut niet ‘klagen’ en al helemaal niet ‘zielig’ gevonden worden.

Om terug te komen op de vraag: “Hoe gaat het met je…?”, antwoord ik dus maar: “Het gaat redelijk goed met me”…, maar een goed verstaander…