“Ik weet het niet meer…..”

“Wat zocht ik nu ook weer?”. “Oh, daar komt hij weer aan en die gaat natuurlijk vragen wat ik zoek en ik weet het niet meer”. “Was het soms mijn bril?”. “Lastig hoor, helemaal  als hij er zich ook mee gaat bemoeien”. “Ik kan er toch ook niks aan doen?”. “Laat mij nou mijn gang maar gaan, dan vind ik het uiteindelijk wel”. “Oh, ik weet het weer, ik wilde die zwarte broek  die ik pas gekocht had pakken”. “Je hoeft echt niet in die kast te kijken, dat heb ik al meerdere keren gedaan en daar ligt hij echt niet”. “Hij gaat, eigenwijs als hij is, toch in die kast  zoeken en verdomd, hij heeft hem binnen een paar seconden gevonden…..”.

“Weet jij hoe het komt dat mijn iPad het niet meer doet?”. “Oeps, ik had hem achterste voren”. “Gelukkig werd hij niet boos op me”. “Ik vind het zo vervelend hem iets te vragen, hij denkt dat ik achterlijk ben of zo”. “Ik mag van hem ook al geen auto meer rijden, terwijl ik dat best nog wel kan”. “Het lijkt wel of ik niks zelf meer mag beslissen, ik ben niet gek hoor!”.

“Hij wil ook mijn medicatie regelen, maar dat kan ik zelf wel”. “Ik heb overal medicijnen liggen en het is wat lastig om te zien wat nu 5 of 10 mg is”. “Waarom mag ik niet 3 of 4 doosjes tegelijk open maken?”. “Jij denkt geloof ik, dat ik gek ben…”.

“Het lukt mij niet een herhaalrecept via internet te regelen”. “Kun jij me even helpen?”. “Ik moet pijnstillers en slaaptabletten hebben”. “Waarom lukt het jou wel en mij niet?”. “Ik snap er niks van?”. “Heb ik nog 30 slaaptabletten?”. “Ze waren echt op hoor, dat weet ik zeker”.

“Hoezo wil je weten wat ik bij de wasmachine doe?”. “Ik wil dat hij extra centrifugeert”. “Ik kan dat echt zelf wel hoor”. “Ik deed de was al lang voordat jij dat ging doen”. “Hoezo start de wasmachine met water pompen?”. “Ik wilde centrifugeren, dan zal jij er net wel aan gezeten hebben, waardoor hij nu een verkeerd programma heeft gestart”. “Laat mij toch, ik ben niet  achterlijk, al denk jij van wel”.

“Ik schrijf het gewoon op, dan kan ik het niet vergeten”. “Waar heb ik mijn notitieblok gelaten?”. “Hé, nu kan ik mijn pen niet vinden”. “Oh, daar is mijn notitieblok en gelukkig… ook mijn pen”. “Wat wilde ik nu ook al weer opschrijven?”.

“Ik ga zo boodschappen doen, ga je mee?”. “Wat zeg je?”. “Of ik een boodschappenlijstje heb?”. “Natuurlijk heb ik dat, ik ben niet achterlijk of zo”. “Heb jij mijn boodschappenlijstje soms?”. “Ik kan het niet vinden, misschien is het uit mijn zak gevallen?”.

“Vorige week lag hier in dit koelvak, het vlees voor de hond en nu liggen er alleen maar diepvriesmaaltijden”. “Hoezo sta ik voor het verkeerde koelvak?”. “Ik kom hier elke week en weet heus wel waar ik wat kan vinden”. “Jij denkt echt dat ik achterlijk ben of zo…”.

Zo maar een paar zinnen, die het verhaal kunnen zijn van iemand die vergeetachtig wordt van ouderdom of die aan het dementeren is. Het zou ook zo maar het verhaal kunnen zijn van iemand waar de kanker is uitgezaaid naar de hersenen.

Het zou zo maar Marijke haar verhaal kunnen zijn…..