DVDGuy's Blog

Ik geniet in bijna horizontale stand van het zonnetje als ik word opgeschrikt door een snerpend lawaai. Het blijkt een dame met een bijzonder irritante, bijna Amerikaans aandoende nasale stem te zijn. Dat is nog wel te verdragen, als iemand af en toe wat zegt, maar deze dame is gewend om haar personeel -in dit geval haar mannelijke reisgenoot, maar gelet op zijn onderdanige manier van antwoorden, vermoed ik dat hij haar man is- direct en met heel veel woorden aan te sturen.

Het begint al met het op de plek manoeuvreren van de caravan. Zij geeft driftig aanwijzingen, die haar man direct en onverbiddelijk opvolgt, maar als het gevaarte staat, vindt mevrouw het niet goed en begint het geven van orders opnieuw.

Ik laat Marijke 💕 zachtjes weten wat ik er van denk en ik zie haar glimlachen; wij waren altijd zeer eensgezind in onze (voor)oordelen over mede-kampeerders.

Nadat de caravan eindelijk zo staat dat het mevrouw haar goedkeuring kan wegdragen, start het pandemonium opnieuw, maar nu met de auto als onderwerp. Als uiteindelijk ook deze ook een goedgekeurde plaats op het hun toegewezen veldje heeft gekregen, bekommert de vrouw zich over de vraag waar de stroom vandaan gehaald moet worden?

Blijkbaar is het vertrouwen in haar metgezel niet groot, want even later zie ik de dame in kwestie achter de caravan vandaan benen. Een ondefinieerbare niet-natuurlijk blonde boblijn in een vale korte broek, waaronder hele witte beentjes, beent over het pad van de camping. Ze struikelt bijna over de stroomvoorziening die daar parmantig staat opgesteld en deelt op onnavolgbare wijze haar geluk met nog wat extra volume richting haar mannelijk partner, die op nog geen 10 meter van haar af staat. Mijnheer gaat vervolgens met 10 meter kabel lopen richting de stroomvoorziening om tot de conclusie te komen dat 10 meter meestal genoeg is, maar nu niet.

Als dan eindelijk alles is neergezet en aangesloten, hoor ik de dame in de caravan rommelen en ik hoor geluiden die doen vermoeden dat er af en toe iets uit een kastje valt. Ik hoor de man vervolgens zachtjes richting de caravan roepen: “ Ik ga even de camping verder bekijken” en hij loopt kwiek en met grote passen steeds verder van de caravan vandaan; hij heeft even een paar minuten vakantie…

“Ben je al klaar voor een nieuwe relatie?” vroeg iemand mij laatst op een camping in de Provence. Ik keek de man eens observerend aan en zei: “Waarom zou ik? Ik zit nog midden in een relatie en daar voel ik me heel erg senang bij”. De man knikte en mompelde dat dit voor iedereen anders lag.

Dit voorval heeft mij de hele vakantie toch meer bezig gehouden dan ik had gedacht. Omdat Marijke 💕 is overleden en dat inmiddels al weer meer dan een jaar geleden is, ben ik naar maatschappelijke standaards -bestaan die eigenlijk wel? Weet iemand waar ik die kan vinden?- blijkbaar lang genoeg alleen geweest en is het tijd voor een nieuwe relatie.

Nu ben ik er zelf al lang geleden achtergekomen dat elk mens anders is en sommige mensen zelfs meer dan anderen en tot die laatste categorie behoor ik dus. Trouw tot aan de dood kun je letterlijk nemen en als een van beiden dan overlijdt, kan diegene die is overgebleven -ik dus- nu inderdaad op zoek naar een andere partner. Maar misschien betekent trouw tot aan de dood wel tot beide partners dood zijn…

Ik ben alleen, maar verre van eenzaam. Ik kan mijzelf heel goed vermaken en geniet ook alleen zo veel mogelijk van het leven, maar altijd met de gedachte aan Marijke 💕. Soms met een traan, maar meestal met een glimlach en een warm gevoel.

Ik loop al te lang op deze wereld mee, om te weten dat je nooit, nooit moet zeggen, maar ik ben nog lang niet toe aan een andere relatie en de vraag is of ik ooit van mening zal zijn dat iemand zelfs maar in de schaduw van Marijke 💕 zal kunnen staan.

Het feit dat ik op dit moment zo denk, zet alle mogelijke potentiële kandidaten, direct op een 3-0 achterstand, maar dat staat gelukkig nog niet op mijn voorhoofd getatoeëerd, zodat ik af en toe wel aanspraak heb…