Trieste dag

We hebben altijd gezegd dat we Charlie nooit en te nimmer pijn zouden laten lijden, maar wat doet het vreselijk pijn om de beslissing te moeten nemen, hem in te laten slapen.

De dierenarts heeft gevraagd of we Charlie alvast wat verdovende pilletjes willen geven, zodat hij rustig is als ze vanmiddag bij ons thuis komt en zo rijden Marijke en ik samen naar de praktijk in Moerstraten. omdat we nu tocht onderweg zijn, rijd ik aansluitend even naar Pluimveebedrijf van Hooijdonk om 20 eieren te halen.

Bij thuiskomst geef ik Charlie een stukje Kips smeerworst met daarin wat verdovende medicatie en de lieverd eet het met smaak op . Daarna ga ik nog even met hem op straat en als ik zie hoe moeizaam hij loopt, weet ik diep in mijn hart dat we de juiste beslissing hebben genomen, maar wat doet het verdriet .

Het naderende afscheid is voor Marijke en mij best confronteren; we hebben zoo veel onvoorwaardelijke liefde van Charlie gehad.

Omdat de medicatie Charlie inderdaad goed verdooft, kan hij zich niet goed meer op het laminaat staande houden en ik laat hem om die reden in zijn bench liggen.

Als om 15:00 uur de bel gaat, ben ik verrast als de dierenarts al voor de deur staat; mij was verteld dat ze pas aan het einde van de middag zou komen .

We leggen Charlie op een van zijn kussen in de huiskamer, zodat we dicht bij hem kunnen zijn. Als de dierenarts Charlie een prikje in de ader wil geven, weet hij, hoe versuft hij ook is, toch de assistente nog te bijten. Hij bijt mij ook, maar dat is duidelijk op een hele vriendelijk, niet pijnlijke manier.

De dierenarts besluit hem toch maar een verdovend prikje te geven, waarna hij, als het voldoende is ingewerkt, het definitieve spuitje zal krijgen, waardoor zijn hartje zal stoppen met kloppen.

Dag lieve, lieve Charlie; we zullen je nooit vergeten .