Categorie: Dagelijkse beslommeringen

Vandaag is een extra bijzondere dag, want Marijke haar oudste vriendinnen, Gemma en Inge komen, met kun mannen, Huib en Jan op bezoek.

Marijke heeft vandaag, misschien onbewust, zelf ook een extra goede dag.

Het blijkt ook vandaag maar weer eens dat echt goede vriendschappen gewoon ook na een aantal jaar, zo weer opgepakt kunnen worden; alsof de tijd heeft stil gestaan.

Het is net een reünie, want we hebben elkaar voor het laatst gezien toen Marijke in 2010, 60 jaar werd.

Het is een gezellige middag geworden en bij het afscheid spreken we af elkaar snel te zien in Haarlem of Wormer.

Marijke heeft prachtige roosjes gehad en wederom in haar lievelingskleur.

Marijke is door alle (extra)  medicatie nu nog sneller vermoeid en slaapt aan het einde van de ochtend in haar relax fauteuil en Charlie volgt haar voorbeeld .

De extra medicatie werpt in elk geval zijn vruchten af; Marijke is gelukkig weer een stuk beter aanspreekbaar dan de afgelopen dagen.

Het lukt ook weer om op de iPad wat te kijken en te lezen. Reageren op  FB-berichtjes deed ze sowieso al niet veel, maar dat doet ze nu helemaal niet meer.

Sommige van de bloemen zijn nu, nadat ze een paar dagen gestaan hebben, nog mooier geworden om te zien.

Nogmaals dank aan al die lieve mensen die voor deze mooie bloemenzee gezorgd hebben.

Omdat Marijke gisteravond duidelijk meer beperkingen had, komt vanmiddag de huisarts nog even langs.

De bloemen die Marijke de afgelopen dagen heeft gekregen, vullen nog steeds de kamer.

Jamie heeft laten weten vandaag nog even langs te komen en wij besluiten voordat zij er is om samen nog even met Charlie op straat te gaan.

Als een echtpaar ons passeert, zeg ik tegen Marijke: “Wat zouden die nu gedacht hebben? Ach kijk nou, een vrouw in een rolstoel en een hond die op 3 poten rond huppelt.  Wat zou die man mankeren?”. We kunnen er beiden om lachten .

De huisarts denkt dat Marijke op dit moment baat kan hebben wij Dexamethason, dat een vocht afdrijvend is; hij hoopt hiermee de drukpijn in het rechter been te verminderen, maar ook de druk op de hersenen. Het is geen geneesmiddel, maar het kan wel zorgen voor een paar extra dagen met kwaliteit.

Omdat Marijke niet meer in staat is om haar telefoon of iPad op de juiste manier te bedienen en daardoor helaas ook geen Wordfeud meer kan spelen, laat ik iedereen waar ze nog mee speelde, weten dat zij er mee stopt.

We komen zonder problemen in Rotterdam aan en het is 5:15 uur als Fien naar de vertrekhal loopt. Ze laat nog even weten dat als Marijke dat wil, ze nog een keer naar Nederland wil komen .

Als ik even na 6:00 uur thuis kom, ligt Marijke nog in diepe rust en dat geeft mij de gelegenheid om de ochtend ongestoord te kunnen werken.

Ik heb al vaker aangegeven dat toeval niet bestaat; afgelopen week kregen we een brief van het crematorium . Nu bleek het uiteindelijk te gaan om wat we met de asbestemming van mijn schoonmoeder willen doen; er zijn inmiddels 10 jaar verstreken en we moeten er voor kiezen of verlengen voor 10 jaar of in januari 2019 laten ruimen. We kiezen uiteindelijk voor dat laatste en besluiten dan ook maar gelijk om nog een keer naar de begraafplaats te gaan.

Het is duidelijk dat het nu snel bergafwaarts gaat. Marijke is in een paar dagen veranderd van een krachtig vrouw in een kwetsbare, broze vrouw .

We lopen samen –nou ja, ik loop en Marijke zit in de rolstoel- naar de vijver, waar urnen op leliebladeren staan en waarvan we beiden vinden dat dit een mooi plekje is.

Ik help Marijke in de auto en informeer bij de receptie gelijk even naar de diverse mogelijkheden en dan gaan we weer op huis aan.

Marijke heeft nu regelmatig momenten dat ze zoekt naar woorden of ze wil iets gaan vertellen, maar het lukt haar niet om uit haar woorden te komen. Ze roept dan na een aantal vruchteloze pogingen steevast: “Nou ja, laat ook maar”.

We beseffen beiden maar al te goed dat het niet heel lang meer zal duren, voordat we elkaar moeten los laten.

Nadat we gegeten hebben, kijken we samen nog naar een aflevering van Dokter Deen, dat vindt Marijke een hele leuke serie.

Als ‘s avonds beide kinderen bellen, schrikken we allemaal van het feit dat Marijke moeite heeft met de telefoon op zich, maar wie en wat de kinderen nu van haar zijn, gaat volledig aan haar voorbij . Komt dit nu doordat ze steeds slechter gaat horen of krijgt ze steeds meer last van de uitzaaiingen in haar hoofd?

 

Het is nog geen 7:30 uur als ik met Charlie op straat loop. De zonsopkomst in combinatie met het zachte briesjes zorgt voor een mooi plaatje.

Nadat we lekker ontbeten hebben, stelt Marijke voor om met de auto een stukje te gaan rijden, zodat Fien ook iets van de omgeving te zien krijgt.

En zo stappen we om 13:30 uur in de auto en gaan we op weg.

We rijden via allerlei binnenweggetjes door een stukje van Brabant en komen vervolgens in België, waar we koers zetten naar de Kiekenhoeve. Als we daar om 14:30 uur aankomen, is het weer aangenaam genoeg om lekker buiten op het terras te gaan zitten.

Marijke bestelt een ijsthee en Fien en ik gaan voor een Moeder Overste van de tap.

Fien is al snel vriendinnetjes geworden met een kleine meid die met haar pappa en haar hond op het terras is neergestreken.

Fien bestelt een broodje beenham, Marijke wil een wafel met ijs en slagroom en ik ga voor de gevulde vissoep.

Het smaakt allemaal fantastisch, maar Marijke haar ogen vallen af en toe dicht. Reden is de combinatie van pijn en de pijnstillende medicatie die zij momenteel gebruikt . Ze geeft er regelmatig blijk van te genieten en dat is fijn om mee te mogen maken.

Nadat Fien heeft afgerekend, rijden we op ons dooie gemak via diverse binnenwegen terug naar Bergen op Zoom.

Voor vanavond staat Nasi Goreng op het menu en als we thuis komen, ga ik daar alvast mee aan de slag. We eten tegen 19:30 uur en het is voor Marijke allemaal erg vermoeiend geweest en zij gaat om 21:00 uur slapen.

Fien haar vliegtuig vertrekt morgenochtend al voor 6:30 uur en dat betekent dat we rond 4:00 uur vannacht op zullen moeten staan en dus gaan wij even voor 22:00 uur ook naar bed.

Vanmiddag komen de beide broers van Marijke, Joop (71) en George (70) op bezoek en mijn advies aan Marijke is om het vandaag maar rustig aan te doen.

Juist als de broers en schoonzusje Afke komen, staat de huisarts, John Dingelstad voor de deur. Afke, Joop en George besluiten om buiten even een blokje om te gaan.

De huisarts wil vandaag een en ander met ons bespreken en kijken of en zo ja wat er aan medicatie aangepast moet worden.

Nadat de huisarts is vertrokken, komen Afke, Joop  en George binnen. Het is een gezellig weerzin met beide broers.

Er worden de nodige herinneringen opgehaald en het is eigenlijk jammer dat de banden niet altijd zo close waren, maar dat komt in de beste families voor .

De post brengt onverwacht een pakketje uit België, van onze FB-vrienden Katrien en Luc, met daarin verrassenderwijs een bos tulpen.

We maken nog even een foto van de Rekers familie en bedenken dan die hier bijna 210 jaar bij elkaar zit.

Naast haar broers valt pas goed op hoeveel gewicht Marijke in een paar dagen al is verloren .