Ik schenk koffie in en neem twee speculaasjes uit de koektrommel en eet ze met smaak op. Ik open de koektrommel opnieuw en neem er, eigenlijk tegen beter weten in, nog twee speculaasjes uit en op dat moment schiet ik vol… Ik kijk naar de foto van Marijke en moet lachen, niet zachtjes, maar voluit… Dit waren van die heerlijke momenten, als Marijke zei: “Zullen we er nog eentje nemen?”.
Het inspireert me en zo ontstaat er door het simpelweg pakken van een speculaasje weer een gedicht.

Een lach en een traan
Het leven bestaat uit
Een lach en een traan
Herinneringen bestaan uit
Een lach en een traan
Rouwen bestaat uit
Een lach en een traan
Na verloop van tijd
Worden herinneringen
Meer een lach
Minder een traan
En ontstaat vrede
Met een glimlach
Door te gaan
Voor de derde achtereenvolgende dag loop ik ’s ochtend om 5:00 uur al buiten en ik vraag me af of ik onbewust wat minder goed slaap omdat ik al dagen bezig ben met vandaag. Vandaag? Ja, want vandaag vindt dan mijn boekpresentatie plaats in het prachtige Markiezenhof. Ik heb speciaal voor vandaag een gedicht geschreven dat de kopers van een gesigneerd exemplaar als een soort van boekenlegger bij hun aankoop krijgen.
Om vandaag extra feestelijk te maken, heb ik mezelf getrakteerd op iets lekkers bij de koffie, namelijk Wener kersenvlaai.
Gisteren heeft een aantal mensen nog laten weten, uiteindelijk toch niet te kunnen komen, maar wel graag een boek te willen kopen en ook vandaag moet een aantal mensen alsnog verstek laten gaan. Jammer, maar er zijn gelukkig nog genoeg mensen die wel komen, zodat ik in elk geval niet alleen ben…
Ik wil op de fiets naar de stad, want parkeren is, zeker op zaterdag, een drama. Het is even puzzelen hoe ik de boeken meekrijg, maar uiteindelijk lukt het me om voldoende exemplaren in de fietstassen te stoppen. Ik fiets in tien minuten naar de stad en het is even na 14:00 uur als ik in de prachtige Hofzaal mijn boeken op een veilige plaats wegzet. Niet veel later komen de eerste gasten, waardoor er ook nog tijd is voor een informeel praatje. Er wordt nog even een tafeltje met 2 stoelen neergezet en een fles water met 2 glazen…
…en dan is het 15:00 uur, maar is Marjo Peppelaar, die vanmiddag als gesprekleider zou optreden er nog niet en hoewel er geen sprake is van echte paniek, bedenk ik dat ik mezelf kan interviewen vanaf stoel 1 en dan antwoord kan geven vanaf stoel 2… Gelukkig voor de aanwezigen is het zover niet gekomen, want Marjo is er en we kunnen met een paar minuten vertraging beginnen.
De eerste vraag -die had ik natuurlijk wel aan zien komen- is hoe ik er toe gekomen ben om gedichten te gaan schrijven? Ik leg uit dat ik vanaf 2012 dagelijks op Facebook een “Liefde is…” heb geplaatst en dat ik, nadat in 2016 er ook uitzaaiingen in de hersenen waren en de oncoloog zichzelf afvroeg of Marijke het einde van dat jaar nog zou meemaken, op 7 juni 2016, op een camping in de Provence, mijn eerste gedicht geschreven en de reacties daarop waren zo positief, dat ik er mee ben doorgegaan.
Een traan…
Ik voel een traan opwellen als ik zie hoe moe je bent als ik merk dat je weer pijn hebt of als je bijna je evenwicht verliest
Ik voel een traan opwellen als ik zie hoe je ondanks alle ongemakken niet opgeeft hoe slecht je ook hoort hoe snel je soms ook vergeet
Terwijl ik dit schrijf valt er op het toetsenbord een traan als ik steeds meer besef dat ik je straks moet laten gaan
(C) Ruud Vorstermans
Ik had toen nooit kunnen bedenken dat er exact drie jaar later een complete bundel gedichten van mijn hand zou zijn en dat er een uitgever is die dat ook in de markt wilde zetten.
Marjo en ik hadden afgesproken om het gesprek niet echt voor te bereiden, maar het gewoon te laten gebeuren en dat pakt heel goed uit. Vanuit de zaal zijn er ook reacties, waarbij de echtgenoot van een lotgenote aangeeft dat hij eigenlijk geen hobbies heeft en daarom een beetje worstelt met de vraag wat hem dan rest als zijn vrouw ooit een keer komt te overlijden. DE oplossing heb ik ook niet, maar het is wel iets waar ik me, mede vanuit mijn rol binnen de Borstkankervereniging Nederland waarbij de nabestaanden centraal staan, extra ga verdiepen.
De laatste vraag die mij gesteld wordt geeft te maken met het feit dat ik over enkele weken de pensioengerechtigde leeftijd bereik en dan na 46 jaar ook echt ga stoppen met werken. Ik heb inmiddels voldoende gedichten voor een tweede bundel en daarnaast krijg ik steeds meer aardigheid in schrijven en heb plannen om met het verhaal van Marijke en mezelf, zoals we dat in onze blogs hebben bijgehouden, iets te gaan doen. Ook het schrijven van een kinderboek lijkt me erg leuk en ik ga misschien ook nog wel iets doen met koken. Daarnaast ga ik vaker en langer weg met de caravan, heb ik nog voldoende klussen in en om het huis en houd ik van lezen en muziek luisteren. Voor mij dus na 11 juli, mijn aller, allerlaatste werkdag in loondienst, geen zwart gat…
We gaan naar een andere ruimte, waar ik aan een grote tafel plaatsneem om de boeken te signeren en de mensen de gelegenheid hebben om een kopje koffie of een drankje te drinken.
Er is gelukkig genoeg tijd om met iedereen een praatje te maken en voordat ik het weet wordt zachtjes, maar wel vriendelijk gezegd dat men gaat sluiten; het is dan inmiddels 17:30 uur.
Ik heb van diverse mensen een cadeau gekregen en omdat ik met de fiets ben, levert dat een probleem op, maar gelukkig biedt Peet aan om de cadeaus met de auto bij me thuis af te leveren.
Thuis aangekomen schenk ik een borrel in en blijk ik nog steeds in een soort van trance te verkeren. Wat is het bijzonder om dit mee te mogen maken en ik ben van mening dat wat velen vandaag tegen me gezegd hebben, ook waar is: “Marijke zou verschrikkelijk trots zijn geweest”.
Vandaag
Een bijzonder moment Gedichten en gedachten Aan een bijzonder mens Elke pagina, elk gedicht Voel ik jouw aanwezigheid
Langzaam rolt een traan Over mijn gezicht Als ik me realiseer Dat ik je juist Vandaag extra mis
(C) Ruud Vorstermans
Lieve mensen, allemaal bedankt, voor de aanwezigheid, de wil om aanwezig te zijn, de bemoedigende woorden, de complimenten, maar uiteindelijk ook voor de aanschaf van het boek. De Borstkankervereniging Nederland kan het geld heel goed gebruiken.
Ik geniet in bijna horizontale stand van het zonnetje als ik word opgeschrikt door een snerpend lawaai. Het blijkt een dame met een bijzonder irritante, bijna Amerikaans aandoende nasale stem te zijn. Dat is nog wel te verdragen, als iemand af en toe wat zegt, maar deze dame is gewend om haar personeel -in dit geval haar mannelijke reisgenoot, maar gelet op zijn onderdanige manier van antwoorden, vermoed ik dat hij haar man is- direct en met heel veel woorden aan te sturen.
Het begint al met het op de plek manoeuvreren van de caravan. Zij geeft driftig aanwijzingen, die haar man direct en onverbiddelijk opvolgt, maar als het gevaarte staat, vindt mevrouw het niet goed en begint het geven van orders opnieuw.
Ik laat Marijke ? zachtjes weten wat ik er van denk en ik zie haar glimlachen; wij waren altijd zeer eensgezind in onze (voor)oordelen over mede-kampeerders.
Nadat de caravan eindelijk zo staat dat het mevrouw haar goedkeuring kan wegdragen, start het pandemonium opnieuw, maar nu met de auto als onderwerp. Als uiteindelijk ook deze ook een goedgekeurde plaats op het hun toegewezen veldje heeft gekregen, bekommert de vrouw zich over de vraag waar de stroom vandaan gehaald moet worden?
Blijkbaar is het vertrouwen in haar metgezel niet groot, want even later zie ik de dame in kwestie achter de caravan vandaan benen. Een ondefinieerbare niet-natuurlijk blonde boblijn in een vale korte broek, waaronder hele witte beentjes, beent over het pad van de camping. Ze struikelt bijna over de stroomvoorziening die daar parmantig staat opgesteld en deelt op onnavolgbare wijze haar geluk met nog wat extra volume richting haar mannelijk partner, die op nog geen 10 meter van haar af staat. Mijnheer gaat vervolgens met 10 meter kabel lopen richting de stroomvoorziening om tot de conclusie te komen dat 10 meter meestal genoeg is, maar nu niet.
Als dan eindelijk alles is neergezet en aangesloten, hoor ik de dame in de caravan rommelen en ik hoor geluiden die doen vermoeden dat er af en toe iets uit een kastje valt. Ik hoor de man vervolgens zachtjes richting de caravan roepen: “ Ik ga even de camping verder bekijken” en hij loopt kwiek en met grote passen steeds verder van de caravan vandaan; hij heeft even een paar minuten vakantie…
“Ben je al klaar voor een nieuwe relatie?” vroeg iemand mij laatst op een camping in de Provence. Ik keek de man eens observerend aan en zei: “Waarom zou ik? Ik zit nog midden in een relatie en daar voel ik me heel erg senang bij”. De man knikte en mompelde dat dit voor iedereen anders lag.
Dit voorval heeft mij de hele vakantie toch meer bezig gehouden dan ik had gedacht. Omdat Marijke ? is overleden en dat inmiddels al weer meer dan een jaar geleden is, ben ik naar maatschappelijke standaards -bestaan die eigenlijk wel? Weet iemand waar ik die kan vinden?- blijkbaar lang genoeg alleen geweest en is het tijd voor een nieuwe relatie.
Nu ben ik er zelf al lang geleden achtergekomen dat elk mens anders is en sommige mensen zelfs meer dan anderen en tot die laatste categorie behoor ik dus. Trouw tot aan de dood kun je letterlijk nemen en als een van beiden dan overlijdt, kan diegene die is overgebleven -ik dus- nu inderdaad op zoek naar een andere partner. Maar misschien betekent trouw tot aan de dood wel tot beide partners dood zijn…
Ik ben alleen, maar verre van eenzaam. Ik kan mijzelf heel goed vermaken en geniet ook alleen zo veel mogelijk van het leven, maar altijd met de gedachte aan Marijke ?. Soms met een traan, maar meestal met een glimlach en een warm gevoel.
Ik loop al te lang op deze wereld mee, om te weten dat je nooit, nooit moet zeggen, maar ik ben nog lang niet toe aan een andere relatie en de vraag is of ik ooit van mening zal zijn dat iemand zelfs maar in de schaduw van Marijke ? zal kunnen staan.
Het feit dat ik op dit moment zo denk, zet alle mogelijke potentiële kandidaten, direct op een 3-0 achterstand, maar dat staat gelukkig nog niet op mijn voorhoofd getatoeëerd, zodat ik af en toe wel aanspraak heb…
De meeste mensen zijn een beetje jaloers op me. Ik zit immers lekker in Frankrijk en over een paar weken stop ik, vanwege het bereiken van de AOW-gerechtigde leeftijd, met werken. Ik zal jullie gelijk uit de droom -niet de Drôme, dus ?- helpen. Ik ben druk bezig met het organiseren van de promotie van mijn boek, maar mijn vooruitzichten zijn zeker aanleiding voor gepaste jaloezie ?.
Op dit moment miezert het en zittend onder de luifel, bekijk ik nogmaals het manuscript en vooral de cover en hetgeen op de achterflap geschreven staat:
“Als er geen morgen meer is, is een dichtbundel over liefde, wilskracht, levenslust en rouwverwerking. Ruud geeft op een warme manier blijk van zijn liefde en bewondering voor de manier waarop zijn vrouw Marijke omgaat met uitgezaaide borstkanker. Vervolgens gunt hij ons na haar overlijden een kijkje op zijn. manier van rouwverwerking waarin hij treffend zijn emoties op papier zet. Deze dichtbundel is een inspiratiebron, waarbij de dood niet als het einde gezien wordt, maar als begin van een andere manier van leven; een leven vol herinnering.”
“Ruud Vorstermans (1953) komt uit Bergen op Zoom en nadat zijn vrouw Marijke in 2007 borstkanker kreeg en die in 2012 uitgezaaid bleek, is Ruud gedichten gaan schrijven om zijn liefde voor haar te delen en om haar zo te ondersteunen. Na haar overlijden, zijn de gedichten zich meer en meer gaan richten op het verwerken van rouw, waarbij iedereen iets herkenbaars kan vinden dat een troost kan zijn het eigen verdriet een plekje te geven. Daarnaast geven zijn gedichten ook een signaal af om vooral door te gaan met leven; uiteindelijk blijft alles hetzelfde, maar dan anders…”
De kinderen hebben geholpen bij het kiezen van de cover en onze gezamenlijke eensgezindheid, zou zeker Marijke haar goedkeuring hebben gehad.
Ik moet vandaag mijn definitieve goedkeuring geven en dan gaat manuscript met gekozen cover morgen naar de drukker en kan ik bij thuiskomst het eerste exemplaar daadwerkelijk in mijn handen nemen.
Voor de boekpresentatie en signeersessie is alles met De Markiezenhof geregeld.
Er is bij binnenkomst gelegenheid om een kopje koffie of thee te gebruiken met daarbij een Bergse Basteart en tijdens het signeren, kan men een drankje gebruiken.
Ik heb er voor gekozen dat de consumpties voor eigen rekening zullen zijn, maar daar staat tegenover dat ik de totale omzet van die middag aan de Borstkankervereniging Nederland zal schenken.
De presentatie is in handen van Marjo Peppelaar, journaliste voor onder anderen BN De Stem en Wieke Biesheuvel zal na terugkomst uit Zambia aandacht aan het verschijnen van de bundel besteden. Verder zullen Borstkankervereniging Nederland en Borst Vooruit er op hun FB-pagina aandacht aan besteden.
Ik ben zelf onder anderen nog bezig met RTV Zuid West en bladen zoals Margriet, Viva en Libelle. Er komt best veel bij kijken om een boek echt in de markt te zetten en juist vanwege het beoogde doel, namelijk de opbrengst volledig naar de BVN, is een zo groot mogelijke verkoop gewenst.
Vandaag een jaar geleden Ben je in mijn armen Zachtjes met een glimlach Uit het leven weggegleden Jij omarmt me stevig Terwijl ik je langzaam loslaat Tranen rollen over mijn wang Verdriet en dankbaarheid Samen dicht bij elkaar En samen nooit meer bang
Dit jaar een andere betekenis Omdat ik nu persoonlijk iets mis Leven en dood gaan samen Zoals zwart en wit, donker en licht Ik sluit in stilte mijn ogen Zie de contouren van jouw gezicht En moet een traantje drogen Opdat wij nooit zullen vergeten Ben ik dit jaar twee minuten extra stil
Recente reacties