Je suis Charlie
Marijke is vandaag naar een Patiëntencongres Borstkanker in Amersfoort en daarom kon zij niet met mij mee naar Veenendaal om de nieuwe auto op te halen. Ik heb geen idee hoe laat zij thuis komt, maar we eten vandaag makkelijk, want we hebben eten besteld bij Ik Home Made Food en dat werd keurig om 16:30 uur gebracht.
Nu het eten gebracht is, kan ik met Charlie op straat, maar hij is niet echt enthousiast en dat is hij eigenlijk de hele week al niet. Vorige week zaterdag is hij aangevallen en flink gebeten door een andere hond en de wond wil maar niet dicht gaan, omdat hij blijft krabben en bijten. Hij doet een plas en gaat dan in zijn bench liggen; eten wil hij ook niet!
Marijke stuurt een Whatsapp dat zij om 20:30 uur in Bergen op Zoom aankomt en dat geeft mij de ruimte om alvast naar Ajax – Groningen te gaan kijken. Het staat 1 – 0 als in in de auto stap en naar het station rijd. Marijke heeft en leerzame dag gehad en ook haar chirurg, dr. Lynetta Koppert heeft een presentatie gehouden en zij hebben samen nog even nagepraat.
Als we thuis komen, komt Charlie wel zijn bench uit en als ik een borrel heb ingeschonken, ziet Marijke dat het bloed als het ware uit de wond gutst; dat is niet goed en als zij hem beter wil bekijken, bijt hij haar en dat is iets wat Charlie nimmer doet en zeker niet bij Marijke; zij belt dan ook gelijk de dierenarts. We kunnen gelijk langskomen bij dierenkliniek Ter Gouwe, bij ons op de Plaat. Ik zet de bench achter in de auto en dat gaat maar net; de Octavia heeft, ondanks dat de laadruimte misschien groter is dan die van de Passat, minder ruimte om de bench te plaatsen, maar gelukkig gaat de deur zonder problemen dicht.
Charlie is op zich een hele bange hond en hij laat zich niet makkelijk prikken en dat blijkt nu ook weer het geval. Hij is eerst heel aanhankelijk naar de dokter toe, maar zodra de spuit in beeld komt, verandert hij in een duivel en de arts schrikt ook van zijn reactie. Een muilkorf krijg ik ook niet bij hem om en hij probeert ook mij te bijten. Uiteindelijk komt de arts met een voorstel om hem in een nachthok te stoppen, de riem door de tralies te doen en zo kan ik hem in de hoek, strak tegen de tralies vasthouden, zodat hij geen kans heeft om te bijten en het lukt om hem een verdovingspuitje te geven, waarna we weer in de wachtkamer gaan zitten.
Als we denken dat hij onder zeil is, staat hij toch weer op.
Hij is al wel versuft en de arts geeft hem een tweede spuitje en uiteindelijk geeft hij het op.
De dierenarts en ik leggen hem voorzichtig op de tafel, waarna zijn haren rondom de wond worden weggeschoren. Hij blijkt toch 2 behoorlijke wonden te hebben, waarvan er een bijzonder diep is.
De wond wordt meerdere keren gespoeld en uiteindelijk wordt en een antibiotische zalf ingebracht.
Omdat hij nu toch onder zeil is en hij binnenkort een neusprikje moet krijgen tegen kennelhoest, vraagt Marijke of dat niet gelijk gegeven kan worden, nu hij toch onder zeil is en dat kan uiteraard. Ook worden zijn Hubertusklauwtjes geknipt, want dat laat hij ook nooit toe. Voor het komende jaar hoeft hij dus normaal gesproken niet meer geprikt te worden.
De dokter neemt voor de zekerheid ook nog even zijn temperatuur op en die blijkt 40,3° C, terwijl die normaal ergens tussen de 38 en 39° C ligt. We mogen hem, ondanks dat hij nog niet is ontwaakt is, wel meenemen naar huis en dan moet hij in de borsthouding gelegd worden, zo mogelijk bij de kachel; dat is zijn lievelingsplek thuis, dus dat is geen probleem.
Marijke en ik dragen hem met bench en al van de auto naar binnen en zetten de bench thuis onder de trap, waar hij altijd staat.
Het is inmiddels tegen 23:00 uur en we hebben nog steeds niks gegeten. Ik schenk een borrel in; die hebben we wel verdiend vandaag . Voor een volledige maaltijd is het nu te laat, dus de rijsttafel gaat in de ijskast, maar we willen wel iets van pizza of zo. jammer genoeg blijken New York Pizza en Domino’s al om 22:30 uur te sluiten . Uiteindelijk bestellen we twee Kapsalon Döner bij Sumela en die worden binnen 20 minuten gebracht. Precies wat we wilden, wel eten, maar niet te veel. Smaakt prima en zo hebben we er een thuis bezorgadresje bij.
Het is uiteindelijk 01:15 uur als we gaan slapen; het was voor ons allebei een lange en enerverende dag.
Ach gossie, je schrikt je toch het ongans. Wel fijn dat jullie zo later op de avond nog terecht konden. Dikke knuf voor Charlie.